ਗੁਆਲਫ (ਮੇਜਰ ਮਾਂਗਟ) ਪੰਜਾਬੀ ਲੇ਼ਖਕ ਬਲਦੇਵ ਦੂਹੜੇ ਦਾ ਗੁਆਲਫ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਆਰਵੀਜ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ, ਜਿੱਥੇ ਇਸ ਵਾਰ ਦੀ ਤ੍ਰੈ ਮਾਸਿਕ ਮਿਲਣੀ ਲਈ ਲੇਖਕਾਂ ਦਾ ਇਕੱਠ ਜੁੜਿਆ ਹੈ। ਮੀਟਿੰਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰਆਤ, ਸੰਚਾਲਕ ਬਲਬੀਰ ਸੰਘੇੜਾ ਦੇ ਸੁਆਗਤੀ ਬੋਲਾਂ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਉਨਾਂ ਮੇਜਰ ਮਾਂਗਟ ਨੂੰ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਵਿਧਾਨ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਕੇ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਹੋ ਸਕੇ। ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਬਦਲਾਅ ਜੇ ਮੈਂਬਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੁਝਾਅ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸੰਚਾਲਕਾਂ ਤੱਕ ਪੁੱਜਦੇ ਕਰ ਦੇਣ ਤਾਂ ਕਿ ਸਭਾ ਦੇ ਜਨਰਲ ਇਜਲਾਸ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਮਿਲ ਸਕੇ।

ਸਨੈਕ ਉਪਰੰਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਦੌਰ ਆਰੰਭ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਸੈਸ਼ਨ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ ਕੈਲੇਫੋਰਨੀਆਂ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਕਾਰਾ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ਪਨੂੰ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੈਠਕ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਵੰਡਰ ਵੁਮੈਨ’ ਨਾਲ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੇਟੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਮੰਡਪ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਇੱਕ ਮਾਂ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਨੂੰ ਚਿਤਰਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਔਰਤ ਨਾਲ ਦੌੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਵਿਤਕਰਾ, ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬੇਬੀ ਸਿਟਰ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ, ਵਿਆਹਾਂ ਤੇ ਬੇਲੋੜੇ ਬੁਲਾਰਿਆਂ ਦਾ ਬਣਾਇਆ ਬੋਝਲ ਮਹੌਲ ਤੇ ਹੋਰ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਖੂਬੀ ਚਿਤਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਤੇਜ ਚਾਲ, ਗੁੰਦਵੀ ਵਾਕ ਬਣਤਰ ਤੇ ਬੱਝਵੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੇ ਸਭ ਦਾ ਮਨ ਮੋਹ ਲਿਆ। ਇਸ ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਹੋਈ ਤੇ ਕੁੱਝ ਸੁਝਾਅ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਗਏ ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੇਖਿਕਾ ਨੇ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਕਬੂਲਿਆ।

ਦੂਸਰੀ ਕਹਾਣੀ ਗੁਰਮੀਤ ਪਨਾਗ ਦੀ ‘ਟੇਕ ਮੀ ਬੈਕ’ ਸੀ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਖਚਿਤ ਇੱਕ ਕਾਮਯਾਬ ਔਰਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਜੋ ਪਤੀ ਵਰਗੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ। ਪਤੀ ਇਹ ਘਾਟ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਔਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਭਟਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨੌਬਤ ਤਲਾਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਠੰਢੇ ਦਿਮਾਗ ਨਾਲ ਅਤੇ ਕੌਂਸਲਰ ਦੀ ਮੱਦਦ ਨਾਲ ਘਰ ਤੇ ਟੁੱਟ ਜਾਣ ਦਾ ਅਸਰ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਤੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਖਦਾ ਹੈ ‘ਟੇਕ ਮੀ ਬੈਕ’ ਤੇ ਪਤਨੀ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।

ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਿਵੇਕਲੇ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਰਹਿਤਲ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ੇ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਹੋਈ। ਕਈਆਂ ਅਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਕਹਾਣੀ ਕਿਹਾ ਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ਕਿ ਅਜੇ ਹੋਰ ਮਾਨਸਿਕ ਪਰਤਾਂ ਫਰੋਲੇ ਜਾਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਅਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਸੁਖਾਵੇਂ ਅੰਤ ਨਾਲ ਅਸਹਿਮੀ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟਾਈ। ਗੁਰਮੀਤ ਪਨਾਗ ਨੇ ਅੰਤ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਖੁੱਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦਿੱਤੇ ਸੁਝਾਅ ਵੀ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕੀਤੇ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਕਹਾਣੀ ਮੰਨੀ ਗਈ।

ਤੀਸਰੀ ਕਹਾਣੀ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਪ੍ਰਵੀਨ ਕੌਰ ਨੇ ਪੜ੍ਹੀ। ਜਿਸ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਸੀ ਮੈ ਦੇਖਦੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਵਭਿੰਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨਾਲਾਂ ਜੁੜੀ ਦੋਹਰੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਵਰਨਿਣ ਸੀ। ਕੈਨੇਡਾ ਆਰਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਆਇਆ ਇੱਕ ਕਾਮਾ ਜੋ ਆਪਣੇ ਖਰਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲੈਂਡਸਕੇਪਿੰਗ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਂਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵੀ ਇੱਧਰੋਂ ਪੁੱਟ ਕੇ ਉੱਧਰ ਲਾਉਣ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਖੁਬਸੂਰਤੀ ਸਮੋਈਂ ਬੈਂਠੀ ਹੈ। ਜੇ ਉਸ ਦਾ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਸ੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਵਿੱਚ ਹੈ ਤਾਂ ਦੂਸਰਾ ਟੋਰਾਂਟੋ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਉਜ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਪੱਤਝੜ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ ਜਦੋਂ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬੱਝੀ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਔਰਤ, ਉਸਦੀ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਦੇਖਦੀ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇ ਪੱਖੋਂ ਸਭ ਨੇ ਸਲਾਹਿਆ ਤੇ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਚਾਲ ਢਾਲ ਗੁੰਦਵੀਂ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਖਿਕਾ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਸੁਝਾਅ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਜੋ ਪ੍ਰਵੀਨ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਹਿਰਦਤਾ ਨਾਲ ਨੋਟ ਕਰ ਲਏ।

ਚੌਥੀ ਕਹਾਣੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਮੂ਼ਲ ਦੀ ਲੇਖਿਕਾ ਤਲਤ ਜਾਹਰਾ ਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ ‘ਡੇਵਡ ਕਲੋਨੀ’ ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਕਮਾਲ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਅਤੇ ਠੋਸੇ ਗਏ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਕਟਾਕਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਅਜੋਕੇ ਮੀਡੀਏ ਦੇ ਰੋਲ ਤੇ ਵੀ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਚਿੰਨ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਖਬਰਾਂ ਨੂੰ ਗੋਲਮੋਲ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਸਦਾਨ ਅਤੇ ਪੂੰਜੀਪਤੀ ਲੋਕ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਪਾਰੀ ਖੇਡਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਇੱਕ ਸ਼ੋਪਿੰਗ ਕੰਪਲੈਕਸ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਧਾਰਮਿਕ ਜਨੂੰਨ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਬਸਤੀ ਉਜਾੜੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰਕੂ ਦੰਗੇ ਕਹਿ ਕੇ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅੰਤ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਸਤਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਮੁੱਚੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਪ੍ਰਸੰਸ਼ਾ ਹੋਈ। ਜਿਸ ਦੀ ਸ਼ੈਲੀ ਵੀ ਕਮਾਲ ਦੀ ਸੀ।

ਸਭਾ ਦੀ ਅੰਤਿਮ ਕਹਾਣੀ ਬਰਜਿੰਦਰ ਗੁਲਾਟੀ ਨੇ ਮੱਮਤਾ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਪੜ੍ਹੀ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਕਿ ਪਰਦੇਸ ਤੋਰੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਵਿਯੋਗ ਇੱਕ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦਾ। ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਗੁਆ ਚੁੱਕੀ ਮਾਂ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਹੈ ਤੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬਜਾਏ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਚੋਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣਾ ਪੁੱਤਰ ਸਮਝ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਲੁਟਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਚੋਰ ਜਿਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਐਨਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਸਮਝ ਕੇ ਲੁੱਟਿਆ ਮਾਲ ਵਾਪਿਸ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੁੱਤਰ ਬਣ ਕੇ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਵੀ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਪਿਆਰ ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੁਬਾਰਾ ਜਗਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਤਕਨੀਕ ਅਤੇ ਪਹੁੰਚ ਆਦਰਸ਼ਕ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੁੱਝ ਕਿੰਤੂ ਪਰੰਤੂ ਵੀ ਹੋਏ। ਇਹ ਵੀ ਆਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਹਕੀਕਤ ਦੇ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਬਰਜਿੰਦਰ ਗੁਲਾਟੀ ਨੇ ਸੁਝਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵਿਚਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਸਭ ਦਾ ਧਨਵਾਦ ਕੀਤਾ।

ਕਹਾਣੀ ਵਿਚਾਰ ਮੰਚ ਦੀ ਇਹ ਤ੍ਰੈ ਮਾਸਿਕ ਮਿਲਣੀ ਜੋ ਦੁਪਹਿਰੇ ਦੋ ਵਜੇ ਆਰੰਭ ਹੋਈ ਰਾਤ ਦੇ ਨੌਂ ਵਜੇ ਜਾ ਕੇ ਸਮਾਪਤ ਹੋਈ। ਬਲਦੇਵ ਦੂਹੜੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕੁਲਦੀਪ ਦੂਹੜੇ ਅਤੇ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਟਾਫ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਆਓ ਭਗਤ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਰਹੇ। ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆਂ ਅਤੇ ਸੁਖਾਵਾਂ ਮਹੌਲ ਅੰਤ ਤੱਕ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ। ਕੁੱਲ ਪੰਜ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਅਨਪੜ੍ਹੀਆਂ ਵੀ ਰਹਿ ਗਈਆ। ਇਸ ਮਿਲਣੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਾਠਕ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਅਲੋਚਕ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਪਰਖ ਪੜਚੋਲ ਕਰਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤੇ। ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰਨਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਰਵ ਸ਼੍ਰੀ ਸੁਰਜਣ ਜੀਰਵੀ, ਬਲਰਾਜ ਚੀਮਾਂ, ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ, ਡੌਲੀ ਔਜਲਾ, ਲਾਲ ਸਿੰਘ ਸੰਘੇੜਾ, ਮਨਮੋਹਣ ਸਿੰਘ ਗੁਲਾਟੀ, ਲਖਬੀਰ ਸਿੰਘ ਤੁਲੀ, ਸੁੰਦਰਪਾਲ ਕੌਰ ਰਾਜਾਸਾਂਸੀ ਨੇ ਵੀ ਅਲੋਚਨਾ ਵਿੱਚ ਭਾਗ ਲਿਆ।

ਮੀਟਿੰਗ ਦੇ ਅੰਤ ਤੇ ਸੁਆਦਲਾ ਭੋਜਨ ਪਰੋਸਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਉਪਰੰਤ ਕੁੱਝ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਵੀ ਉਲੀਕੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਸਭਾ ਦੇ ਸੰਚਾਲਕ ਬਲਬੀਰ ਕੌਰ ਸੰਘੇੜਾ ਨੇ ਮਹਿਮਾਨ ਨਿਵਾਜੀ ਲਈ ਦੂਹੜੇ ਜੋੜੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਸਟਾਫ ਦਾ ਧਨਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੇ ਤਾਂ ਕਿਣਮਿਣ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀ ਅਗਲੀ ਬਰਸਾਤ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਵਕਫੇ ਬਾਅਦ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਲੇਖਕ ਦੌੜ ਕੇ ਆਪੋ ਅਪਣੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਚ ਜਾ ਵੜੇ ਤੇ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਬੈਠਕ ਵੀ ਯਾਗਾਰੀ ਹੋ ਨਿੱਬੜੀ।