ਇੱਕ ਮਾਂ ਦੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ, ਸੰਸਿਆਂ, ਉਮੀਦਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਾਦਿਲੀ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਐ ਫਿਲਮ “ਖਾਲੀ ਜੇਬ“।

ਅਸਲ ਕਲਾ ਉਸੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦੈ, ਜੋ ਲੋਕਾਈ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੇ। “ਕਲਾ ਲੋਕਾਂ ਲਈ“ ਦੇ ਕਥਨ ਨੂੰ ਸੱਚ ਕਰਨ ਦੇ ਰਾਹ ਵੱਲ ਤੁਰੇ। ਓਹ ਕਲਾਕਾਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ, ਜੋ ਅਛੋਪਲੇ ਹੀ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ “ਵਾਹ-ਵਾਹ“ ਕਹਿਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਨਾ ਕਰੇ। ਓਹ ਕਲਾਕਾਰੀ ਬੇਸੁਆਦੇ ਜਿਹੀ ਲਗਦੀ ਐ ਜੋ ਗੰਭੀਰ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰ ਨਾ ਕਰੇ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਛਲਕਣ ਲਈ ਬਿਹਬਲ ਨਾ ਕਰੇ। ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਹੈ ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਤਕਨੀਕੀ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆ ਕਿਣਕੇ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਗਈ ਹੈ। ਸਭ ਕੁਝ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਐ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਕਾਹਲ ਹੀ ਕਾਹਲ। ਇਹ ਕਾਹਲ ਕਲਾ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਸਰ ਦਿਖਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਅਸਲ ‘ਚ ਕਲਾ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਹੋਕਾ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਲਾਕਾਰ ਜਾਂ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸ਼ਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਵਾਲੀ ਟੀਮ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਹੋਕਾ ਦੇਣ ਲਈ ਗੱਲ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਦੀ ਫਿਲਮ ‘ਚ ਲਮਕਾ ਕੇ ਦਿੰਦੈ ਜਾਂ ਮਹਿਜ਼ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ‘ਚ?

ਬੀਤੇ ਦਿਨੀਂ ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਇੱਕ 12 ਮਿੰਟ 27 ਸੈਕਿੰਡ ਦੀ “ਪੀਚੀ“ ਜਿਹੀ ਫਿਲਮ ਦੇਖੀ। ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਅਖ਼ੀਰ ਤੱਕ ਇਹ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ? ਇਉਂ ਲੱਗੇ ਜਿਵੇਂ ਫਿਲਮ ਵਿਚਲੇ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪੁੱਤ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੀ ਸਵਾਲਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਲ ਕੁਰਬਲ, ਡਿਗਰੀਆਂ ਦਾ ਥੱਬਾ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਹੰਢਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮੈਂ ਹੀ ਹੋਵਾਂ। ਮੇਰੀ “ਹੀਰ“ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪੈਸੇ ਵਾਲਾ ਜਾਂ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਇੰਟਰਵਿਊ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਮੁੜ ਕੇ ਘਰ ਵੜਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਵੇਲਾ ਹੋਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ ਕਿ ਚਾਨਣ ‘ਚ ਮਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਾਂਗਾਂ? ਇਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਹੀ ਖ਼ੁਦ ਹਾਰ ਕੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨਾਲ ਜੂਝਣ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ “ਫ਼ਤਿਹ ਬੁਲਾ“ ਸਾਰੇ ਜੰਜਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ। ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਅੱਕੇ ਅਤੇ ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਹੋਏ ਅੰਦਰਲੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਹੱਥਾਂ Ḕਚ ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਲੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਫੜ• ਲਈ ਹੋਵੇ। ਅਚਾਨਕ ਵਰ•ਾਂਡੇ ‘ਚ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਉੱਬੜਵਾਹੇ ਉੱਠ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅੰਦਰ ਸਬਾਤ ‘ਚ ਆ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਵੇ, “ਦੀਪ! ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਕਦੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋਈਂ ਪੁੱਤ। ਐਹੋ ਜਿਹੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜਾਅ ਤਾਂ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਪੁੱਤ, ਐਹੋ ਜਿਹਾ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰੀਂ ਕਿ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਮਰਜੇ? ਮੈਂ ਆਵਦਾ ਪੁੱਤ ਗੁਆਉਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ।“ ਤੇ ਮੈਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸੁਆਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ ਕਿ “ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਏਨਾ ਈ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸੱਚੋ ਸੱਚ ਦੱਸ ਕਿ ਤੂੰ ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਕਿਉਂ ਫਰੋਲਦੀ ਸੀ?“

ਇਸ ਨਿੱਕੀ ਫਿਲਮ ਨੇ ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਜੋ ਫਿਕਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੈ, ਉਹ ਫਿਲਮ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਜਾਣ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪੁੱਤ ਦੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਕਿਉਂ ਫਰੋਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ? ਕਿਉਂ ਉਹਦੀ ਪੱਗ ਨੂੰ ਸਰਾਹਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਸੌਂਦੀ ਐ? ਇਹਨਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਲਘੂ ਫਿਲਮ “ਖਾਲੀ ਜੇਬ“ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਲੱਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਫਿਲਮ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਜੋ ਸੁਨੇਹਾ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇਣ ‘ਚ ਘੇਸਲ ਮਾਰੀ ਬੈਠੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ “ਜਿਉਣ ਜੋਕਰਾ“ ਸੁਨੇਹਾ ਨੌਜਵਾਨ ਅਦਾਕਾਰ ਸੈਂਡੀ ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਹਾਇਕ ਸਰੋਆ ਦੀ ਜੋੜੀ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਲਘੂ ਫਿਲਮ ਦੇਣ ‘ਚ ਸੌ ਫੀਸਦੀ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੀ ਹੈ। ਰੰਗਮੰਚ ਦੀ ਪ੍ਰਬੀਨ ਅਦਾਕਾਰਾ ਪਰਮਿੰਦਰ ਗਿੱਲ ਵੱਲੋਂ ਮਾਂ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਅਤੇ ਸੈਂਡੀ ਸਨਦੀਪ ਵੱਲੋਂ ਪੁੱਤ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਜੀਵਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਮੁੱਚੀ ਟੀਮ “ਖਾਲੀ ਜੇਬ“ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਦੱਸਣ ‘ਚ ਵੀ ਸਫ਼ਲ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕਲਾ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਪਹਾੜੀ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਨਜਾਰਿਆਂ ਭਰੇ ਦ੍ਰਿਸ਼, ਅੱਧਨੰਗੇ ਜਿਸਮਾਂ, ਵੱਡੇ ਬੱਜਟਾਂ, ਮਾਰਧਾੜ ਵਾਲੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ, ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮਹਿਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਸਗੋਂ ਲੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਕਲਾ ਦਾ ਪਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸਬਾਤ, ਇੱਕ ਵਰਾਂਡਾ, ਇੱਕ ਢਹੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧੋਲੀ ਵਾਲਾ ਚੌਂਕਾ-ਚੁੱਲਾ, ਬਾਣ ਵਾਲਾ ਟੁੱਟਿਆ ਜਿਹਾ ਮੰਜਾ, ਉੱਖੜੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਵਾਲੀ ਖੁਰਲੀ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਖਲ਼ ਤੋਂ ਸੁੱਕੀ ਜਿਹੀ ਤੂੜੀ ਉਡੀਕਦੀਆਂ ਗਾਵਾਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਸ਼ਿੱਦਤ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾਲ ਇਸ ਲਘੂ ਫਿਲਮ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਆਓ! ਉਸੇ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਦੇਖੀਏ ਕਿ “ਖਾਲੀ ਜੇਬ“ ‘ਚ ਮਾਂ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਲੱਭਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ?

ਮਨਦੀਪ ਖੁਰਮੀ ਹਿੰਮਤਪੁਰਾ {ਯੂ.ਕੇ.}
ਮੋ: 00447519112312

Terms and Conditions
Privacy Policy
© 1999-2012, 5abi.com

www.5abi.com
[ ਸਾਡਾ ਮਨੋਰਥ ][ ਈਮੇਲ ][ ਹੋਰ ਸੰਪਰਕ ][ ਸਾਹਿਤ ][ ਮਾਨਵ ਚੇਤਨਾ ]
[ ਵਿਗਿਆਨ ][ ਕਲਾ/ਕਲਾਕਾਰ ][ ਫਿਲਮਾਂ ][ ਖੇਡਾਂ ][ ਪੁਸਤਕਾਂ ][ ਇਤਿਹਾਸ ][ ਜਾਣਕਾਰੀ ]

©1999-2012, 5abi.com