“ ਮੱਮੀ ਮੈਂ ਵੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਬਣਾਉਣੀ ਆ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਆਪਣੀ ਮੱਮੀ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਇਕਦਮ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, “ ਨੋ, ਤੂੰ ਨਹੀ ਬਣਾ ਸਕਦੀ।”
“ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਬਣਾ ਸਕਦੀ”? ਕਿਸ਼ੋਰ ਉਮਰ ਦੇ ਉਤਵਲੇਪਨ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੇਰੀਆਂ ਕਈ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇ ਬਣਾਈ ਹੈ।”
ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ ਬੇਟਾ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਛੋਟੀ ਆ।”
“ ਮਾਮ, ਸੋਨੀ ਨੇ ਵੀ ਬਣਾਈ ਆ, ਉਹ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਵੀ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਛੋਟੀ ਆ।”
“ ਉ.ਕੇ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਮੈਂ ਚੈਕ ਕਰਿਆਂ ਕਰਾਂਗੀ।”
“ ਨੋ, ਨੋ ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਅਕਾਊਟ ਵਿਚ ਨਹੀ ਜਾ ਸਕਦੇ।”
“ ਚੰਗਾ ਫਿਰ ਨੋ ਫੇਸਬੁੱਕ।”
“ ਤੁਸੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੋਫਾਲੀਲ ‘ਤੇ ਜਾਣਾ ਕਿਉਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ?”
“ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿ ਤੇਰੇ ਫਰੈਂਡਜ ਕੋਣ ਆ? ਉਹ ਕੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਸਾਫ ਹੀ ਕਿਹਾ, “ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖਣ ਲਈ।”
“ ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਪਰਾਈਵੇਸੀ ਕੀ ਰਹੀ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮੂੰਹ ਅਜਿਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੇਰੀਆਂ ਦੂਜੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਮੱਮੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਦੇਖਦੀਆਂ ਵੀ ਨਹੀ।”
“ ਮੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿ ਤੈਂਨੂੰ ਪਰਾਈਵੇਸੀ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਛੋਟੀ ਆ, ਬਾਕੀ ਜੇ ਤੇਰੀਆਂ ਦੂਜੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਮੱਮੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਚੈਕ ਨਹੀ ਕਰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਵ ਨਹੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਨਾ ਕਰਾਂ।”
“ ਮੱਮੀ, ਮੈਂਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੇਰੀ ਪਰੋਫਾਈਲ ਕਿਉਂ ਚੈਕ ਕਰਨ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ?” ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਿੰਅਗ ਨਾਲ ਹੱਸਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਜੋ ਅਜੇ ਬਣੀ ਵੀ ਨਹੀ।”
“ ਅਗਰ ਤੂੰ ਕੁਝ ਗਲਤ ਨਹੀ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਤੈਂਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਫਿਕਰ ਨਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਤੇਰੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਮੈਂ ਚੈਕ ਕਰਾਂ ਜਾਂ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ।”

ਮਾਂ ਧੀ ਦੀ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਬਹਿਸ ਚਲਦੀ ਰਹੀ। ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਗੱਲ ਇੱਥੇ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋਈ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਬਣ ਤਾਂ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਜਦੋਂ ਚਾਹੇ ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਚੈਕ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਫੇਸਬੁੱਕ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮਾਂ ਧੀ ਦੀ ਫਿਰ ਲੜਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਉੱਪਰ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਗੁਰਜੀਤ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਬੋਲੀ, “ ਕੁਝ ਖਾਧਾ ਨਾ ਪੀਤਾ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਕੰਪਊਟਿਰ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ।”

“ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਦੋ ਮਿੰਟ ਲਈ ਹੀ ਜਾਣਾ ਆ, ਹੁਣ ਹੀ ਉੱਠਦੀ ਹਾਂ।”

ਗੁਰਜੀਤ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਵੀ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨਾ ਉਠੀ ਤਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਜਾ ਕੇ ਕੰਪਊਟਿਰ ਦਾ ਸਵਿੱਚ ਔਫ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਤਾਂ ਨਹੀ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਬੋਲੀ ਕੁਝ ਨਾ। ਫਰਿਜ਼ ਖੋਲ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਗੁੱਸੇ ਵਾਲੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੋਲੀ, “ ਖਾਵਾਂ ਕੀ?ਫਰਿਜ਼ ਵਿਚ ਕੁਛ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਤਾਂ ਹੈ ਨਹੀ, ਖਾਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀ ਆਉਂਦੇ।”

“ ਫਰਿਜ਼ ਭਾਂਵੇ ਭਰੀ ਹੋਵੇ ਤਹਾਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਫਿਰ ਵੀ ਨਹੀ ਲੱਭਦਾ।” ਗੁਰਜੀਤ ਸਿੰਕ ਵਿਚ ਭਾਂਡੇ ਧੋਂਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਕੱਲ੍ਹ ਅਜੇ ਅਸੀ ਗਰੋਸਰੀ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ।”
“ ਪਰ ਖਾਣ ਲਈ ਤਾਂ ਕੁਛ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀ ਆਏ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੋਲੀ, “ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਹੰਗਰੀ ਰਹਿਣਾ ਪੈਣਾ ਆ।”
“ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲੈ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਵਾਦ ਗਾਜ਼ਰਾਂ ਦੀ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਾਈ ਆ।”
“ ਰੋਟੀ…ਈ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਲੰਮੀ ਅਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਰੋਟੀ ਕੋਈ ਖਾਣ ਵਾਲੀ ਚੀਜ਼ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਪਤਾ ਤਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀ ਬੱਚੇ ਹਰ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਨਹੀ ਖਾਂਦੇ। ਰੋਜ਼ ਹੀ ਕੋਈ ਨਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਭੱਣਗੇ। ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਗਰਿਲ ਚੀਜ਼ ਸੈਂਡਬਿਚ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਿਆ ਦੇਖ ਗੁਰਜੀਤ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗੀ, “ ਪ੍ਰੀਤੀ ਬੇਟੀ, ਮੱਮੀ ਡੈਡੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਖਾਤਰ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਰੋਕਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਸੋ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀ ਕਰੀਦਾ।” ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਦੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆਂ ਸੰਸਕਾਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਸਕਣ। ਘਰ ਵਿਚ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਹੀ ਬੋਲਦੇ। ਬੱਚੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਯਤਨ ਕਰਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਹੀ ਪਹਿਲ ਦੇਂਦੇ। ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਗੱਲ ਸੀ ਕਿ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਜੰਮੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਦਿਆਂ ਵੀ ਕਈ ਇੰਗਲਸ਼ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ। ਪਿਛੱਲੇ ਐਤਵਾਰ ਇਕ ਨਵੀ ਗੱਲ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ। ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਭਾਣਜੀ ਜਿਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕੇਨੈਡਾ ਵਿਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕਰੀਬੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਭਾਣਜੀ ਨਨੀ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ। ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨਨੀ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ, ਪਰ ਨਨੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਜ਼ਵਾਬ ਇੰਗਲਸ਼ ਵਿਚ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, “ ਮੱਮੀ, ਤੁਸੀ ਸਾਨੂੰ ਐਵਰੀਟਾਈਮ ਕਹਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬੋਲੋ, ਤੁਹਾਡੀ ਸਿਸਟਰ ਦੀ ਡਾਟਰ ਜੋ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਹੀ ਆਈ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਇੰਗਲਸ਼ ਬੋਲਦੀ ਆ।” ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗੇ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਜ਼ਵਾਬ ਦੇਣ। ੳਦੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਸੋਨੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਡੈਡੀ ਹੁਣੇ ਹੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਗਏ ਸਨ, ਉਹ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਨੀ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਹਾਏ ਕਹਿ ਕੇ ਸੋਨੀ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕੀਤਾ।ਛੇਤੀ ਹੀ ਸਭ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਏ। ਸੋਨੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਅਤੇ ਨਨੀ ਵੀ ਗੱਲੀ ਲੱਗ ਪਈਆਂ।ਤਿੰਨਾ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਫਰਕ ਨਹੀ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਸੋਨੀ ਨਨੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਵੀ ਫਰੈਂਡ ਬਣ ਗਈਆਂ। ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਗੁਰਜੀਤ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਉੱਪਰ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨਨੀ ਦੀਆਂ ਬਣ-ਸਵੰਨੀਆਂ ਫੋਟੋ ਵੀ ਦਿਸਦੀਆਂ। ਫੋਟੋ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੁਮੰਟਸ ਵੀ ਗੁਰਜੀਤ ਪੜ੍ਹਦੀ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਉਪਰੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਲੋਂ ਨਨੀ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾਂ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਗਾਣਿਆਂ ਦੇ ਘਟੀਆਂ ਟੋਟਕਿਆਂ ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਦਾ। ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, “ ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਨੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇਣਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਪੋਜਾਂ ਵਿਚ ਖਿਚਾਈਆਂ ਫੋਟੋ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਨਾ ਪਾਇਆ ਕਰੇ।”

“ ਪਲੀਜ਼ ਮੱਮੀ, ਤੁਸੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਨਾ ਕਰਨਾ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਇਕਦਮ ਕਿਹਾ, “ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਨਹੀ ਤੁਸੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਉੱਪਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋ।”
“ ਜਦੋਂ ਨਨੀ ਦੇ ਹਾਸਬੈਂਡ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਮੁੰਡੇ ਉਸ ਦੀ ਵਾਈਫ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਗਾਣਿਆ ਦੇ ਟੋਟਕਿਆਂ ਵਿਚ ਲਿਖਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਲੜਾਈ ਪੈ ਸਕਦੀ ਆ।”
“ ਮੱਮੀ, ਨਨੀ ਤਾਂ ਜੰਗ ਆ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ, “ ਕਈ ਆਂਟੀਆਂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਬਿਊਟੀ ਦੇ ਕੁਮੈਂਟਸ ਲੈਣ ਲਈ ਨਵੇ ਨਵੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਨਨੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਫੋਟੋ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਆ।”
“ ਸੱਚੀ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੇ ਕਿਹਾ, “ ਫਿਰ ਲੋਕੀ ਕੀ ਕੁੰਮੈਟਸ ਦਿੰਦੇ ਆ।”
“ ਤਹਾਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਦਿਖਾਲ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ।” ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰੀਤੀ ਆਪਣਾ ਕੰਪਿਊਟਰ ਔਨ ਕਰ ਲਿਆ। ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਇਕ ਕਾਫੀ ਉਮਰ ਦੀ ਜ਼ਨਾਨੀ ਵਾਲ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਕੁਮੈਂਟਸ ਤਾਂ ਦੇਣੇ ਹੀ ਸਨ। ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ ਸਨ, “ ਕਿਆ ਕਹਨੇ ਤੇਰੀ ਜੁਲਫੇ ਕੇ, ਹੁਸਨ ਇਤਨਾ ਕੇ ਮਾਧਰੀ ਦਿਕਸ਼ਤ ਵੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਵੇ, ਜੁਲਫੋਂ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇ ਚਾਂਦ ਸਾ ਚਿਹਰਾ ਆਦਿ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸ ਜ਼ਨਾਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦੀਆਂ ਝੁਰੜੀਆਂ ਗਰਦਨ ਦੀਆਂ ਝੂਰੜੀਆਂ ਨਾਲੋ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਖਿਲਰੇ ਬੇਢੰਗੇ ਵਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਸਜ ਨਹੀ ਸੀ ਰਹੇ। ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਕੁਮੈਂਟਸ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਝੂਠ ਕਿਉਂ ਲਿਖ ਰਹੇ ਨੇ।”

“ ਆਹ ਅੰਕਲ ਥੌੜ੍ਹੀ ਝੂਠ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਉਸ ਜ਼ਨਾਨੀ ਦੇ ਉਮਰ ਦੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦਿਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਇਹਨੂੰ ਤਾਂ ਆਂਟੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਹੋਵੇਗੀ।”
“ ਚਲੋ, ਇਹਨੂੰ ਤਾਂ ਆਂਟੀ ਸਹੋਣੀ ਲੱਗਦੀ ਹੋਵੇਗੀ।” ਗੁਰਜੀਤ ਵੀ ਹੱਸਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਪਰ ਆ ਜਿਹੜੇ ਨੋਜ਼ੁਆਨ ਮੁੰਡੇ ਲਿਖ ਰਹੇ ਨੇ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਲੱਗਦਾ ਇਹ ਵਿਚਾਰੀ ਅੰਟੀ ਦਾ ਮਖੌਲ ਹੀ ਉਡਾ ਰਹੇ ਨੇ।”
“ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਇਹ ਅੰਟੀ ਨੂੰ ਲਾਈਕ ਕਰਦੇ ਨੇ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਆਂਟੀ ਵਿਚਾਰੀ ਐਂਵੇ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਥੈਂਕਊ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ।”
“ ਜ਼ਬਾਨੀ ਵਿਚ ਹੀ ਅਦਾਵਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਨੇ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਢਲਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਬੰਦਾ ਅਦਾਵਾਂ ਕਰਦਾ ਜੱਚਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ।”
“ ਅਦਾਵਾ ਕੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ?” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਉਹ ਕਿਵੇ ਕਰੀਦੀਆਂ ਨੇ।”
“ ਆ ਜੋ ਪੋਜ਼ ਬਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਫੋਟੋ ਖਿਚਵਾਣੀਆਂ।”
“ ਉਹ ਅੱਛਾ।”

ਉਦੋਂ ਹੀ ਰਿੰਗ ਹੋਈ ਤਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਚਲੀ ਗਈ।ਗੁਆਂਢਣ ਬਲਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਆਈ ਸੀ।
ਗੁਰਜੀਤ ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਲਿਵਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ, “ ਪ੍ਰੀਤੀ ਚਾਹ ਰੱਖ ਦੇ ਬਲਵਿੰਦਰ ਅੰਟੀ ਆਏ ਆ।”
“ਪ੍ਰੀਤੀ ਚਾਹ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਏ।” ਬਲਵਿੰਦਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਰੋਟੀ-ਰਾਟੀ ਵੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਏ।”
“ ਰੋਟੀ ਤਾਂ ਅਜੇ ਨਹੀ ਬਣਾਉਂਦੀ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, “ ਮਾੜੀ-ਮੋਟੀ ਚਾਹ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਆ।”
“ ਸਾਡੀ ਪਿੰਕੀ ਇਹਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਆ।” ਬਲਵਿੰਦਰ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ, “ ਉਹ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਆ।
“ ਪ੍ਰੀਤੀ ਤਾਂ ਪਿੰਕੀ ਨਾਲੋ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਛੋਟੀ ਆ।” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਵੈਸੇ ਸੱਚੀ ਪਿੰਕੀ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣੀ ਕੁੜੀ ਆ, ਜਿਵੇ ਤੁਸੀ ਅੱਗੇ ਵੀ ਦੱਸਦੇ ਸੀ।”
“ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਤਾਂ ਪਿੰਕੀ ਨੂੰ ਪਾ ਵੀ ਨਹੀ ਲੱਗਾ।” ਬਲਵਿੰਦਰ ਬੋਲੀ, “ ਸਾਡੇ ਨਾਲਦਾ ਘਰ, ਖੰਨੀਏ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਘਰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਰੇ ਹੋ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾਇਆ।
“ ਭੈਣ ਜੀ, ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਨੇ।”
“ ਅਸੀ ਤਾਂ ਨਹੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰਨਾ।” ਬਲਵਿੰਦਰ ਨੇ ਨੱਕ ਚੜਾ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, “ ਪਿੰਕੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕਦੀ ਨਹੀ ਜਾਵੇਗੀ, ਅਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਵਿਚ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ।”

ਉਦੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਬਲਵਿੰਦਰ ਦੀ ਗੱਲ ਉੱਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆ ਗਿਅ।ਬਲਵਿੰਦਰ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਵੀ ਲਿਆ, “ ਪ੍ਰੀਤੀ ਤੈਂਨੂੰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹਾਸਾ ਆਇਆ?”
“ ਇਕ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ।”ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਚਲੀ ਗਈ।

ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਤਾਂ ਨਹੀ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਾਹਮਣੇ ਚੁੱਪ ਰਹੀ।
ਬਲਵਿੰਦਰ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਇਕਦਮ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਬਚੂ, ਆਂਟੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਉਹ ਰੋਂਗ ਸੀ, ਤੈਂਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੱਸਣਾ ਨਹੀ ਸੀ ਚਾਹੀਦਾ।”

“ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਹੱਸੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸ ਤਾਂ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਪਲੀਜ਼ ਮੱਮਾ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਨਾ।”
“ ਤੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀ ਦੱਸਣੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀ ਦੱਸੀ।”
“ ਪਿੰਕੀ ਨੇ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਵੀ ਲਿਆ ਆ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸਾਫ ਕਿਹਾ, “ ਉਸ ਨੇ ਫੋਟੋ ਵੀ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਪਾਈਆਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਲੇਸ਼ਨਸ਼ਿਪ ਵਿਚ ਆ।”

ਹਰਜੀਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ ਬੋਲੀ, “ ਬਲਜਿੰਦਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਿੰਕੀ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੋਵੇਗਾ।”

ਨਾਲ ਹੀ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਵੀ ਚੇਤਾ ਆ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਭਾਣਜੀ ਰੋਜ਼ੀ ਦੀ ਕੁੜਮਾਈ ਲਈ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਭੈਣ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣੀ ਨਹੀ,ਪਰ ਰੋਜ਼ੀ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀਆਂ ਫੋਟੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਲਾ ਵੀ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ।ਹਰਜੀਤ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਲਾਡੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਵਧਾਈਆਂ ਦਾ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਭਾਣਜੀ ਮੰਗ ਹੋ ਗਈ ਆ ਤਾਂ ਹਰਜੀਤ ਕਹੀ ਜਾਵੇ ਨਹੀ, ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਫੇਸਬੁਕ ‘ਤੇ ਫੋਟੋ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਉਠਾਣੀ ਪਈ ਸੀ। ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਚਦੀ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ ਦਿਖਾ ਤਾਂ ਪਿੰਕੀ ਦੀਆਂ ਫੋਟੋ।”

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਝੱਟ ਕੰਪਿਊਟਰ ਉੱਪਰ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਤਾਂ ਪਿੰਕੀ ਉੱਪਰ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਭੇਦ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋਂ ਲੁਕਾਇਆ ਹੋਇਆ ਆ,ਪਰ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਉੱਪਰ ਗੁੱਸਾ ਕੱਢਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ ਬਹੁਤਾ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਬੈਠੀ ਰਿਹਾ ਕਰ, ਜੇ ਐਤਕੀ ਤੇਰੇ ਨੰਬਰ ਘੱਟ ਆਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਫੇਸਬੁਕ ਬੰਦ ਕਰਵਾ ਦੇਣੀ ਆ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਡਰਦੀ ਨੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਹੀ ਕੰਪਿਊਟਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਬੈਠ ਗਈ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪ੍ਰੀਤੀ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਸੋਨੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾਰਕਇੰਗ -ਲੋਟ ਵਿਚ ਹੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਕਿਸੇ ਉਤਸਕਤਾ ਵਿਚ ਬੋਲੀ, “ ਪ੍ਰੀਤੀ, ਤੈਂਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸਣੀ ਆ।”
“ ਅੱਛਾ, ਗੱਲ ਕੀ ਹੈ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਗੱਲ ਜਾਨਣ ਦੀ ਕਾਹਲ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, “ ਹੁਣੇ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਦੱਸ ਦੇ,ਫਿਰ ਟਿਚਰ ਨੇ ਆ ਜਾਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਲਾਸ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਣੀ ਆ।”
“ ਲੰਚ ਟਾਈਮ ਦੱਸਾਂਗੀ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਕਲਾਸ ਰੂਮ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ ਆਖਿਆ, “ ਤੈਨੂੰ ਪਰੋਮਸ ਵੀ ਕਰਨਾ ਪੈਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣੀ ਨਹੀ।”
“ ਉ.ਕੇ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਉ. ਕੇ ਭਾਂਵੇ ਕਹਿ ਦਿਤਾ ਸੀ,ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਜਾਨਣ ਦੀ ਤੀਬਰ ਲਾਲਸਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜੋ ਸੋਨੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਣੀ ਹੈ।
ਲੰਚ ਟਾਈਮ ਦੋਨੋ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੋੜਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਗਰਾਂਉਡ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚੀਆ।
“ ਟੈਲ ਮੀ ਨਾਉ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਬੈਂਚ ਉੱਪਰ ਬੈਠ ਦੇ ਕਿਹਾ, “ ਆਈ ਪਰੋਮਸ, ਆਈ ਨੈਵਰ ਟੈਲ ਏਨੀਵਨ।”
“ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੁਆਏ ਫਰਂੈਡ ਆ।”
“ ਤੈਂਨੂੰ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲਿਆ?”
“ ਫੇਸ ਬੁਕ ਤੇ ਫਰੈਂਡ ਬਣਿਆ।”
“ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਆ।”
“ ਨੋ।”
“ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ, ਤੇਰੀ ਫੇਸਬੁਕ ਚੈਕ ਨਹੀ ਕਰਦੇ।”
“ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਫੇਸਬੁਕ ਆ।” ਸੋਨੀ ਹੱਸਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਉਹਨਾ ਕੋਲ ਇੰਨਾ ਟਾਈਮ ਕਿੱਥੇ।”
“ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਤੈਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਫਰੈਂਡ ਨਹੀ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।”ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੇਰੇ ਮੱਮੀ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਅਲਾਊਡ ਵੀ ਨਹੀ ਕਰਦੇ।”
“ ਕਿਉ?”
“ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਤੂੰ ਅਜੇ ਛੋਟੀ ਏ।”
“ ਜੂ ਨੋ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮੱਮੀ ਨਹੀ ਹੈ।”
“ ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਤੇਰੇ ਮੱਮੀ ਡੈਡੀ ਦਾ ਡਾਇਬੋਰਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਆ।”
“ ਮੱਮੀ ਨੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਵੀ ਕਰ ਲਿਆ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਿਆ ਕਿਹਾ, “ਉਹ ਤਾਂ ਫੋਨ ਤੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਘੱਟ ਹੀ ਕਰਦੀ ਆ।”

ਸੋਨੀ ਨੂੰ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਿਆ ਦੇਖ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਸੋਨੀ ਦੀ ਮੱਮੀ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਨਹੀ ਸੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਅਤੇ ਗੱਲ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਪਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਵੈਸੇ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਵੀ ਆਂ ਕਿ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਕੋਣ ਆ।”

“ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਇੰਨਾ ਨਹੀ ਜਾਣਦੀ, ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਆ।”
“ ਉਹ ਕਿਵੇ?”
“ ਆਈ ਡੋਂਟ ਨੋ।” ਸੋਨੀ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ, “ ਉਸ ਤਾਂ ਇੰਨਾ ਵੀ ਪਤਾ ਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ,ਕਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ, ਮੇਰਾ ਬਰਥਡੇ ਕਦੋਂ ਏ।”
ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ, “ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਮਿਲੀ ਵੀ ਏ?”
“ ਨੋ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਸੱਚ ਦੱਸਿਆ, “ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਾਂ ਫੇਸਬੁਕ ਉੱਪਰ ਤਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਈਏ ਫਿਰ ਮਿਲ ਵੀ ਲਵਾਂਗੇ।”
ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਤਸੱਲੀ ਅਹਿਜੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ ਉਹ ਬੋਲੀ, “ ਫਿਰ ਤਾਂ ਨਾਈਸ ਲੱਗਦਾ ਏ।”
“ ਇਸ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਫੇਸ ਬੁਕ ਉੱਪਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, “ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸੀ ਟੂ ਥ੍ਰਰੀ ਵੀਕਸ ਤੱਕ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੁੂੰ ਦੇਖ ਲਵਾਂਗੇ।”
“ ਕੀ ਨਾਮ ਆ ਉਸ ਦਾ ਅੱਜ ਹੀ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਉੱਪਰ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਾਂਗੀ।”
“ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਪਾਲ ਆ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਦੱਸਿਆ, “ ਕਦੀ ਕਦੀ ਮੈਂਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿਕਚਰ ਵੀ ਟੈਗ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਆ।”

ਦੋਨੋ ਸਹੇਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੁਕਾ ਕੇ ਦੁਆਰਾ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ।ਇਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੋਨੀ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏ ਫਰੈਂਡ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਬੁਆਏ- ਫਰੈਂਡ ਹੈ।
ਛਿਮਾਹੀ ਇਮਤਿਹਾਨਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਨੰਬਰ ਘੱਟ ਆਏ ਤਾਂ ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਫੇਸ-ਬੁਕ ਬੰਦ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਨਾਲ ਕਹਿ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, “ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੇਰੇ ਨੰਬਰ ਉੱਪਰ ਨਹੀ ਜਾਂਦੇ, ਤੂੰ ਫੇਸ ਬੁਕ ਉੱਪਰ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ।”

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਫੇਸ-ਬੁਕ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਫੇਸ-ਬੁਕ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਉਹ ਸੋਨੀ ਤੋਂ ਹੀ ਸੁਣ ਲੈਂਦੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੋਨੀ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਦਾਸ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਰੌਂਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ, “ ਪ੍ਰੀਤੀ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਧੋਖਾ ਹੋਇਆ।”
“ ਕਿਸ ਨੇ ਕੀਤਾ ਧੋਖਾ?” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਤੇਰੇ ਬੁਆਏ-ਫਰੈਂਡ ਨੇ?”
“ ਜੂ ਨੋ ਲੀਸਾ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਹਟਕੋਰਾ ਭਰ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੇਰੀ ਸਟਰੀਟ ‘ਤੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ।”
“ ਦੇਖ ਸੋਨੀ, ਤੂੰ ਰੋ ਨਾ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਗੱਲ ਦੱਸ।”
“ ਲੀਸਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਮ ਮਿਲ ਕੇ ਮੈਂਨੁੂੰ ਸਿਟਪੂਡ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।”
“ ਉਹ ਕਿਵੇ?”
“ ਉਹ ਹੀ ਬੁਆਏ ਫਰੈਂਡ ਬਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆ।” ਸੋਨੀ ਹੋਰ ਵੀ ਉੱਚੀ ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ, “ ਉਹਨਾਂ ਪਾਲ ਨਾਮ ਦੀ ਝੂਠੀ ਆਈ.ਡੀ ਬਣਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਫਨ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਰਹੀਆ, ਮੈ ਕਿੰਨੀ ਬੇਵਕੂਫ ਬਣੀ ਰਹੀ, ਉਸ ਆਈ.ਡੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏ-ਫਰੈਂਡ ਦੀ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਸਮਝ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਗਈ॥”
“ ਤੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ।” ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਲੀਸਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਮ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਜੋ ਇਹ ਕੀਤਾ ਆਪਾਂ ਟੀਚਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੀਆਂ।”
“ ਪ੍ਰੀਤੀ, ਤੈਨੂੰ ਨਹੀ ਪਤਾ ਮੈ ਕਿੰਨੀ ਐਬਰਸਡ (ਸ਼ਰਮੰਦਗੀ) ਫੀਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ।” ਸੋਨੀ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਸ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੁਆਏ-ਫਰੈਂਡ ਆ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਫੇਸ ਕਰਾਂਗੀ।ਲੀਸਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਮ ਨਾਲ ਜੋ ਮੈਂ ਗੱਲਾ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਫਨ ਮੇਕ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ।”

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋਵੇ,ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉੁਹ ਸਕੂਲ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਸੋਨੀ ਸਕੂਲ ਨਹੀ ਆਈ।ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨਾਲ ਫੈਂਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੋਨੀ ਦੇ ਘਰ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਵੇਗੀ।

ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸੋਨੀ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗੇ ਪੁਲੀਸ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਸਨ।ਕਾਰ ਚਲਾਉਂਦੀ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਘਬਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਪਲੀਜ਼ ਮੱਮੀ, ਕਾਰ ਰੋਕਨਾ।”

“ ਸੋਨੀ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗੇ ਪੁਲੀਸ ਕਿਉਂ ਆ?” ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਕਾਰ ਦੀ ਬਰੇਕ ਲਾਉਂਦੇ ਕਿਹਾ, “ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਹੋਵੇਗੀ?”

ਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਦੋਨੋ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਉਧਰ ਗਈਆਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸੋਨੀ ਨੇ ਸੋਸਾਇਡ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸੋਸਾਈਡ ਦਾ ਕਾਰਨ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਲਿਖ ਕੇ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਹਰਜੀਤ ਨਾਲ ਚੁੰਬਰ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਹਰਜੀਤ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਰ ਵੱਲ ਖਿੱਚਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਦੱਸੀ।

ਜਦੋਂ ਹਰਜੀਤ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਸੋਨੀ ਦੇ ਘਰ ਅਫਸੋਸ ਕਰਨ ਪੁਹੰਚੀ ਤਾਂ ਸਭ ਜ਼ਨਾਨੀਆ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਇਕ ਪੜ੍ਹੀ-ਲਖੀ ਜ਼ਨਾਨੀ ਨੇ ਠੀਕ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, “ ਜੋ ਵੀ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਟੈਕਨੀਕਲ ਸਹੂਲਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਵਿਚ ਉਸ ਸਹੂਲਤ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ, ਦੋਸ਼ ਸਾਡਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਅਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ। ਫੇਸਬੁੱਕ ਨਾਲ ਕਈ ਮਸਲੇ ਹੱਲ ਵੀ ਹੋਏ ਆ, ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਣ ਲਈ ਵਧੀਆ ਤਾਰੀਕਾ ਹੈ।”

“ ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਕਿੰਨੀ ਚੰਗੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਾਨੂੰ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੋਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਏ।” ਇਕ ਹੋਰ ਜ਼ਨਾਨੀ ਬੋਲੀ, ਪਰ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਸੱਚੀ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਜੂਜ਼ ਕਿਵੇ ਕਰਨਾ ਆ,ਪਰ ਆ ਜੋ ਹਾਦਸਾ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ਕਰਕੇ ਹੋਇਆ, ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਾੜਾ ਹੋਇਆ।”

ਹਰਜੀਤ ਵੀ ਕੁਝ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ,ਪਰ ੳਦੋਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਬੋਲੀ, “ ਮੱਮੀ ਮੈਂ ਘਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਆਂ। ਮੈਂ ਗੁਡ ਨਹੀ ਫੀਲ ਕਰ ਰਹੀ।”
ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਸੱਚ-ਮੁਚ ਹੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈਆਂ।

ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ  >>