ਇਹ ਅਟੈਚੀ ਮੇਰੀ ਵਰੀ ਵਾਲਾ ਸੀ
ਵਰਿੰਦਰ ਕੌਰ

ਮੈਂ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹਨ ਵੇਲੇ
ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ
ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ
ਸੋਹਣੇ ਸੂਟ, ਗਹਿਣੇ , ਚੂੜੀਆਂ , ਝਾਂਜਰਾਂ
ਰੀਝਾਂ ਉਮੀਦਾਂ ਤੇ ਸੁਪਨੇ
ਸਭ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਲਿਆਈ ਸੀ
ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਬੰਦ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ !

ਸੋਲਾਂ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਨੇਂ !
ਕਿਤਾਬਾਂ ਕੱਢੀਆਂ ਨੇਂ ।
ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੋਂ ਗਰਦ ਝਾੜਦਿਆਂ
ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਤੋਂ ਗਰਦ ਝੜ ਰਹੀ ਆ ।
ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਆਂ
ਪੰਨੇ ਪੀਲੇ ਪੈ ਗਏ ਨੇਂ
ਮੇਰੇ ਰੰਗ ਵਾੰਗੂ ।

ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹ ਕੇ
ਕਵਿਤਾ ਜਾਗੀ ਆ ।
ਮੈ ਜਾਗੀ ਆਂ ।
ਸੁਪਨੇ ਜਾਗੇ ਨੇਂ ।
ਹੰਝੂ ਵਹਿ ਤੁਰਦੇ ਨੇਂ ।
ਰੀਝਾਂ ਤੇ ਉਮੀਦਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਨਾਲ
ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਮਕ ਗਈਆਂ ਨੇਂ !

ਗੂੜੇ ਗੂੜੇ ਸੂਟ !!
ਇਹ ਸੂਟ
ਤਾਂ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਧੀ ਦੇ ਮੇਚ ਆਉਣਗੇ
ਨਹੀਂ!
ਮੈਂ ਇਹ ਸੂਟ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਣੇ ।
ਤੇ ਨਾ ਇਹ ਗਹਿਣੇ , ਚੂੜੀਆਂ, ਝਾਂਜਰਾਂ
ਦਫ਼ਨ ਕਰ ਦੇਣੇ ਨੇਂ
ਵਰੀ ਵਾਲੇ ਅਟੈਚੀ ਚ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ।
ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ
ਦਫ਼ਨ ਕਰ ਦੇਣੀਆਂ
ਕੌੜੀਆਂ ਯਾਦਾਂ
ਗਿਲੇ -ਸ਼ਿਕਵੇ ,ਰੋਸੇ !

ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਦੇਵਾਂਗੀ
ਇਹ ਕਿਤਾਬਾਂ
ਤਾਂ ਕਿ
ਉਹ ਜਾਗਦੀ ਰਵੇ
ਉਹਦੀ ਕਵਿਤਾ ਜਾਗਦੀ ਰਵੇ
ਉਹਦੇ ਸੁਪਨੇਂ ਜਾਗਦੇ ਰਹਿਣ !!!
09/01/2024

ਵਰਿੰਦਰ ਕੌਰ
artistvarinder@gmail.com