ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਦਰ ਡੇਅ ਤੇ
ਪਿਓ ਨੂੰ ਫਾਦਰ ਡੇਅ ਤੇ
ਯਾਦ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ
ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਜਦ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਆਇਆ
ਤਾਂ ਸੁਣ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ
ਸ਼ਾਵਾ ! ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਔਲਾਦ ਦੇ
ਜੋ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਟੱਪਦੇ ਹੀ
ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਉਡਾਰੂ ਤੇ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ
ਖੁਦ ਆਪਣਾ ਨਵਾਂ ਆਲ੍ਹਣਾ
ਸਾਲ ਬਾਦ ਘਰ ਫੇਰਾ ਪਾਂਦੇ
ਕਈ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਨਾ
ਫੋਨ ਤੇ ਹੀ ਸਾਰ ਲੈਂਦੇ
ਲ਼ਾਹਣਤ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਤੇ
ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਔਲਾਦ ਤੇ

ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ
ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਤੇ
ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ
ਨਿਰੰਤਰ ਵਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ
ਸਮੇਂ ਦਾ ਦਰਿਆ
ਇੱਕ, ਦੋ ਤਿੰਨ, ਚਾਰ..ਨਹੀਂ
ਸੀਤਾ ਦੇ ਬਨਵਾਸ ਤੋਂ ਵੀ
ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ
ਸਮੇਂ ਦੇ ਝੱਖੜਾਂ ਨੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਓ ਖੋਹਿਆ
ਫਿਰ ਵੱਡਾ ਭਰਾ
ਤੇ ਕਈ ਸੱਜਣ ਬੇਲੀ

ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਰੁੱਖੜਾ
ਬਣੀ ਬੈਠੀ ਮਾਂ
ਜਦੋਂ ਵੀ ਫੋਨ ਕਰਦੀ
ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਉਹਦੇ ਹਟਕੋਰੇ
ਸੁਣੇ ਨਾ ਜਾਂਦੇ
ਉਸ ਨੂੰ ਢਾਰਸ ਬਨ੍ਹਾਉਂਦਾ
ਖੁਦ ਡੋਲ ਜਾਂਦਾ
ਮਾਂ ਆਖਦੀ ਪੁੱਤ
ਇਕ ਵਾਰੀ ਜਿਂਊਦੇ ਜੀਅ..
ਮੇਰਾ ਸਾਹ ਸੂਤਿਆ ਜਾਂਦਾ
ਬੋਲ ਹਲਕ 'ਚ ਅਟਕ ਜਾਂਦਾ
ਫੋਨ ਕੱਟ ਦੇਂਦਾ--
ਮੈਂ ਅਭਾਗਾ ਤਾਂ
ਮਦਰ ਡੇਅ ਜਾਂ ਫਾਦਰ ਡੇਅ
ਤੇ ਵੀ ਨਾ ਜਾ ਸਕਦਾ
ਕਨੂੰਨੀ ਅੜਚਣਾਂ ਦੀਆਂ
ਬੇੜੀਆਂ ਪੈਰੀਂ ਪਾਈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸ਼ਾਇਦ
ਅਜੇ ਇਕ ਬਨਵਾਸ
ਹੋਰ ਕੱਟਣਾ ਪਵੇ
ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ
ਪਰ ਹੁਣ ਮੈਂ
ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕੋਸਦਾ
ਨਾ ਹੀ ਇਸ ਸਮਾਜ ਨੂੰ
ਇਹ ਲੋਕ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ
ਕਈ ਗੁਣਾ ਚੰਗੇ ਨੇ
ਜਿਂਊਦੇ ਜੀਅ ਮਾਂ ਪਿਓ
ਨੂੰ ਤਾਂ ਮਿਲਦੇ ਨੇ
ਭਾਂਵੇ ਸਾਲ ਵਿਚ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਸਹੀ

12/05/2013

ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਤ
ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ, ਨਿਊਯਾਰਕ

ਨਾ ਮੈਂ ਪੰਛੀ ਨਾ ਮੈਂ ਜਾਨਵਰ, ਮੈਂ ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।
ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਪਾ ਦੇਂਦੇ ਨੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

... ਸ਼ਕਲ ਮੋਮਨਾਂ ਵਰਗੀ ਮੇਰੀ, ਭੋਲੀ-ਭਾਲੀ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ,
ਪਾਪੀ, ਢੌਂਗੀ ਅਤੇ ਫਰੇਬੀ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਔਕਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਠੱਗੀਠੋਰੀ ਬੇਈਮਾਨੀ ਮੇਰੇ ਹੱਡੀਂ ਰਚ ਗਈ,
ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਨਾ ਭਲੀ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ, ਦਿਨ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਰਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਸਰਦਾ ਜਾਵੇ, ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦੀ ਲੋੜ ਕੀ ਮੈਨੂੰ,
ਗੁੜਤੀ ਦੇ ਵਿਚ ਮਿਲਿਆ ਮੈਨੂੰ, ਕਿੱਦਾਂ ਕਰਨਾ ਘਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਮੈਂ ਸਿਆਣਾ ਸਬ ਤੋਂ ਵਧ ਕੇ, ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਮੂਰਖ ਜਾਪੇ,
ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਕਦੀ ਨਾ ਮਾਰੀ, ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਵੀ ਝਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਧਰਮ ਦੀ ਚਾਦਰ ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ, ਰੱਬ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਲੈਨਾਂ ਵਾਂ,
ਭੋਲਾ ਰੱਬ ਕੀ ਜਾਣੇ-ਬੁੱਝੇ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਕਰਾਮਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸ ਰੱਬ ਦਾ ਮੈਂ, ਕਰਾਂ ਦੱਸੋ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਯਾਰੋ,
ਸਬ ਤੋਂ ਉਤੱਮ ਮੈਨੂੰ ਬਖਸ਼ੀ, ਹਉਮੇ ਵਾਲੀ ਦਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਕਰਾਂ ਬੇਨਤੀ, ਬਣ ਸਕਦੇ ਤੇ ਬੰਦੇ ਬਣ ਜਾਓ,
ਵਾਰ-ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਜੱਗ ਤੇ, ਸਾਂਭੋ ਮਿਲੀ ਸੌਗਾਤ ਵੇ ਲੋਕੋ।

12/04/13
ਇੰਦਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਪੁਰੇਵਾਲ
1-845-702-1886

ਗੀਤ
'ਸਿਹਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ'
ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ, ਨਿਊਯਾਰਕ

ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰਦੀ ਨਾ,
ਤੈਨੂੰ ਝੂਠੀ ਹਾਮੀ ਭਰਦੀ ਨਾ,
ਉਂਝ ਨਾਂਹ ਚੰਦਰਿਆ ਕਰਦੀ ਨਾ,
ਜਦ ਮਰਜ਼ੀ ਜਾਂਵੀ ਆ ਮੁੰਡਿਆ।
ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਨੱਸ ਕੇ,
ਮੈਨੂੰ ਸਿਹਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਮੁੰਡਿਆ।

ਮੈਨੂੰ ਖਿਆਲ ਬਾਪੂ ਦੀ ਪੱਗ ਦਾ ਵੇ,
ਉਲਾਂਭਾ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ ਜੱਗ ਦਾ ਵੇ,
ਇਹ ਕੰਮ ਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਵੇ,
ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਲਾਉਣੀ ਦਾਅ ਮੁੰਡਿਆ,
ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ....................।

ਇਹ ਗੱਲ ਸਰਾ-ਸਰ ਝੂਠੀ ਵੇ,
ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣੀ 'ਗੂਠੀ ਵੇ,
ਲੈ ਕੇ ਗਿਰੀ ਛਵਾਰੇ ਠੂਠੀ ਵੇ,
ਮੇਰੇ ਸ਼ਗਨ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਪਾ ਮੁੰਡਿਆ।
ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ.................।

ਜੇ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਲੈਣਾ ਵੇ,
ਮੰਨ 'ਪੁਰੇਵਾਲ' ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਵੇ,
ਸਿੱਧੇ ਰਾਹੇ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ ਵੇ,
ਨਾ ਪੁੱਠੇ ਪਾਸੇ ਜਾ ਮੁੰਡਿਆ।
ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਨੱਸ ਕੇ,
ਮੈਨੂੰ ਸਿਹਰਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਮੁੰਡਿਆ।

੦੨/੦੪/੨੦੧੩
ਇੰਦਰਜੀਤ ਪੁਰੇਵਾਲ, ਨਿਊਯਾਰਕ
ਬੇਤਾਰ: ੧-੮੪੫-੭੦੨-੧੮੮੬