ਮੋਹ ਪੱਤਰਾਂ ਤੇ ਕਿਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ
ਸਮਝ ਕੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆ ਬੂੰਦਾਂ
ਪਾੜ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ
ਉਸ ਨੇ ਕੂੜੇਦਾਨ ਵਿਚ
ਪਿਆਰ ਮੇਰਾ ਵਟ ਗਿਆ
ਹੌਂਕਿਆਂ ਤੇ ਸਿਸਕੀਆਂ ਵਿਚ।

ਯੁਗਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਦਾ ਪਹਾੜ
ਨਹੀਂ ਖ਼ੁਰਿਆ ਸੀ
ਮੇਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਨਾਲ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਵਹਿਣ ਵਿਚ ਖ਼ੁਰ ਰਹੇ ਨੇ
ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਪਰਬਤ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ।

ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਅਸਗਾਹ
ਪਤਾਲ ਗਾਹ ਕੇ
ਮੁੜ ਆਈ ਹਾਂ
ਗਹਿਰੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ਤੇ
ਸ਼ਾਂਤ ਹੈ ਤੇ ਅਡੋਲ ਹੈ ਹੁਣ
ਦਰਦ ਵੀ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵੀ।

ਖ਼ੁਦ ਬੰਦੇ ਨੂੰ
ਜੇਕਰ ਪੜ੍ਹਨੀ ਆ ਜਾਵੇ
ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ
ਲਕੀਰਾਂ ਵਿਚਲੀ ਭਿਆਨਕਤਾ
ਤਾਂ ਜਗਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ
ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਹਰਾਰਤ ਵਿਚਲਾ ਸਦਕਰਮ
ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਰਮ-ਖੰਡ ਨਾਲ
ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਕਾਇਆ-ਕਲਪ।

ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਂਤ ਨਿਰਮਲ ਪਾਣੀਆਂ ‘ਚ
ਚਲਾ ਕੇ ਕੰਕਰੀ
ਕਰ ਰਿਹਾ ਤਸਦੀਕ ਕੋਈ
ਅਤੀਤ ਦਾ ਇਕ ਜਾਗਦਾ ਪੰਨਾ
ਸਦੀ ਦੇ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋਣ ਦੀ।

ਚੌਥਾਈ ਦਸਦੀ ਦੀ
ਲੰਬੀ ਜੁਦਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਦਸਤਕ ਹੋਈ ਵੀ ਤਾਂ ਫੇਸਬੁੱਕ ‘ਤੇ
ਜੇਕਰ ਕਦੇ ਇਹ ਦਸਤਕ
ਬਾਬੁਲ ਦੇ ਦਰਾਂ ਤੇ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ
ਅੱਜ ਮੈਂ ਕਵਿਤਾ ਨਾ ਲਿਖ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ।

ਅਤੀਤ ਦੀ ਕਰਵਟ ਨੇ
ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਨੀਂਦੇ ਸੁੱਤੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਹਲੂਣਿਆਂ
ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੀਆਂ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ
ਪਰਤਾਂ ਵਿਚ ਲਪੇਟਿਆਂ
ਉਹ ਆਪ ਭਾਂਵੇਂ ਨਹੀਂ ਜਾਗਿਆ
ਪਰ ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਦੀ ਪੀੜ ਪਰੁੰਨੀ ਕਵਿਤਾ
ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਜਾਗਦੀ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਰਹੀ।

12/12/2013
ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ‘ਹਿਰਦੇ’
ਮੋਬ: 9464958236
ਮੋਹਾਲੀ