|
2
ਲਾਹੌਰ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਟੈਕਸੀ ਕਰਕੇ ਵਾਈ. ਐਮ. ਖਤਰਾ ਸਿੱਧਾ ‘‘ਖਾਬਗਾਹ’
ਨਾਂ ਦੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਪਰ ਚਾਰ
ਸਿਤਾਰਾ ਹੋਟਲ ਪਹੁੰਚਾ ਅਤੇ ਯੂਨਸ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅਸਲੀ ਨਾਂ ਹੇਠ ਕਮਰਾ ਬੁੱਕ
ਕਰਵਾ ਲਿਆ।
ਉਸ ਕੋਲ ਬਰਤਾਨਵੀ ਪਾਸਪੋਰਟ
ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਲਾਹੌਰ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ।
ਇਹ ਉਸ ਤੇ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ
ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਉਸ
ਰਾਤ ਉਹ ਭੁੰਜੇ ਹੀ ਸੌਂ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਬਹੁਤ
ਮਾਸੁਮੀਅਤ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਸਵੇਰੇ ਅੱਠ ਵੱਜੇ
ਖਤਰਾ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁਲੀ ਤਾਂ ਫੈਲੀਫੁਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜ ਰਹੀ ਸੀ।
‘‘ਹੈਲੋ
ਮੈਂ ਯੂਨਸ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।’’
ਉਧਰੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ।
‘‘ਹਾਂ
ਮੈਂ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।’’
‘‘ਫਿਰ
ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਸੋਚਿਆ।’’
‘‘ਠੀਕ
ਕਲ ਸਵੇਰੇ ਅੱਠ ਵਜੇ ਦੀ ਬਰੀਟਿਸ਼ ਏਅਰਵੇਜ਼ ਦੀ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਸੀਟ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਪਤਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ।
ਪਤਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ
ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਉਤੇ ਹੀ ਦਸਾਂਗਾ।
ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਯੂਨਸ
ਪਰਵੇਜ਼ ਨੇ ਕੁਨੈਕਸ਼ਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੁੜੀ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ
ਵੇਲੇ ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ।
ਅਜ
ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੀਥਰੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਟਿਕਟ ਲੈ ਕੇ
ਉਥੇ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।
ਖਤਰਾ ਨੇ ਚੈਕ ਇਨ
ਕੀਤਾ, ਸਾਮਾਨ ਜਮਾਂ
ਕਰਵਾਇਆ, ਬੋਰਡਿੰਗ
ਟਿਕਟ ਲਈ ਅਤੇ ਇਸ ਕੰਮ ਤੋਂ ਵਿਹਲੇ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਕੋਲ ਚਲੇ ਗਿਆ।
ਯੂਨਸ
ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸੌ ਪੌਂਡ ਫੜਾਏ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੂੰਹ ਜ਼ਬਾਨੀ ਉਸ ਥਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਦਸਿਆ
ਜਿਥੈ ਪੈਸੇ ਰਖੇ ਸਨ।
ਉਸ ਦਸਿਆ ਕਿ ਦਿਤੇ ਗਏ
ਪਤੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਅਲਮਾਰੀ ਹੈ।
ਇਸ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਇਕ
ਦਰਾਜ ਐਸਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਇਕ ਲੁਕਵਾਂ ਦਰਾਜ ਵੀ ਹੈ।
ਪਹਿਲੇ ਦਰਾਜ ਨੂੰ
ਖੋਹਲਣ ਮਗਰੋਂ ਇਕ ਲੁਕਵੀਂ ਅਰਲ ਦਬਾਉਣ ਨਾਲ ਇਸ ਦਾ ਤਾਲਾ ਉਪਰ ਉਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਤਲੇ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀ
ਰਕਮ ਰਖੀ ਗਈ ਹੈ।
ਖਤਰਾ ਲਈ ਇਸ ਮਾਮਲੇ
ਵਿਚ ਕੋਈ ਖਤਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਸਿਰਫ ਦਿਤੇ ਗਏ ਪਤੇ ਉਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪੈਸੇ
ਚੁਕ ਹੀ ਲਿਆਉਣੇ ਸਨ।
‘ਖਾਬਗਾਹ’
ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਮਰਾ
ਬੁੱਕ ਕਰਵਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਕੁੜੀ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਬੀ ਦੇ ਰਹਿ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ
ਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਐਸ. ਕੇ. ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਹੋਟਲ ਦੀ ਲਾਬੀ ਵਿਚ
ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਨੇ ਤੁਰਤ ਸਿਰ
ਘੁਮਾਇਆ ਪਰ ਏਨੀ ਦੇਰ ਤਕ ਨੂੰ ਉਹ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੋਂ ਪਾਰ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਤੀਸਰੀ ਮੰਜ਼ਲ ਉਤੇ 315
ਨੰਬਰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਯਾਦਵ ਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ
ਵਿਚ ਹੋਣ ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਇਸ ਸੂਚਨਾ
ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਕਿ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚੋਰੀਓਂ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ
ਹੋਏ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀਹ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ।
ਇਸ
ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਯਾਦਵ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸੂਟਕੇਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਲਕੋਈ ਸੀ।
ਉਸ
ਨੇ ਸੂਟਕੇਸ ਨੂੰ ਬਿਸਤਰ ਉਤੇ ਮੁਧਾ ਕਰਕੇ ਖਾਲੀ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਅੰਦਰਲੀ ਲਾਈਨਿੰਗ
ਉਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਟੋਹ ਕੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਕ
ਸਿਰੇ ਉਤੇ ਕੋਈ ਕਾਗਜ਼ ਹੈ ਵਲੇਡ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਲਾਈਨਿੰਗ ਕੱਟੀ ਅਤੇ ਲਿਫਾਫਾ ਬਾਹਰ
ਕਢ ਲਿਆ।
ਇਸ ਉਤੇ ‘ਭਾਰਤ
ਸਰਕਾਰ’ ਲਿਖਣ ਦੇ ਨਾਲ
ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਲਿਫਾਫਾ ਖੋਹਲ ਕੇ ਇਸ ਵਿਚਲਾ ਕਾਗਜ਼ ਕੱਢਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੜ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਤਾਂ ਹੌਰਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਏਨਾ ਖਤਰਨਾਕ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਭੇਜਣ ਦਾ ਕੀ ਮਕਸਦ
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚਣ ਵਿਚ
ਇਕ ਸੈਕਿੰਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਲਗਣ
ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਲੇ ਤੁਰਤ ਫੁਰਤ ਤੀਸਰੀ ਜੰਗ।
ਪਰ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਜੰਗ ਕਿਉਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਰੂਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ
ਕੋਈ ਗੜਬੜ ਹੈ।
ਕਾਫੀ
ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ ਬਾਦ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਇਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਉਸ ਕੋਲ
ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਕਦੇ ਵੀ ਜੰਗ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ
ਸਕਦਾ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਸ਼ੇਵ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਸਾਡ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਪੋਲਾਗਮਿਡ ਕੈਮਰੇ
ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਤਸਵੀਰ ਲੈ ਲਈ ਸੀ।
ਮੁੱਛਾਂ ਕਟਨ ਨਾਲ ਉਸ
ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਅਲੜ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਇਹ
ਤਸਵੀਰ ਦੇ ਕੇ ਦਿੱਲੀ ਗੇਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਤੰਗ ਗਲੀ ਦਾ ਐਡਰੇਸ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮਮਦੂ
ਨਾਂ ਦਾ ਬੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨਕਲੀ
ਪਾਸਪੋਰਟ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਂਣਾ ਸੀ।
ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਤਿੰਨ
ਸੌ ਡਾਲਰ ਦੀ ਰਕਮ ਵੀ ਦਿਤੀ ਸੀ।
ਕਮਰੇ
ਵਿਚ ਵੈਲਿਗਟਨ ਦੀ
ਹਾਜ਼ਰੀ ਕਾਰਨ ਸਰੀਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਵਿਚ ਸੀ।
ਉਹ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਉਸ
ਨੂੰ ਕਹਿ ਵੀ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਵੇ।
ਪਰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਹਰ ਵਾਰੀ ਇਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਸਹਿ
ਸਕੇਗਾ ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦਸ ਦੇਵੇਗਾ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਵਸ
ਉਸ ਨੂੰ ਰਖਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਸੀ।
ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਮਮਦੂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਦਿੱਲੀ ਗੇਟ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਜਾਣ ਲੱਗੀ
ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮਸਿਆ ਕਪੜੇ ਬਦਲਣ ਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਦੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮਝ ਦੇ
ਵੈਲਿਗਟਨ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ
ਚਲੇ ਗਿਆ ਸੀ।
ਫਿਰ ਵੀ ਸਰੀਨਾ ਸ਼ਰਮ
ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹਿ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ
ਕਪੜੇ ਸੁਕਾਉਣ ਲਈ ਟੰਗੀ ਗਈ ਰੱਸੀ ਉਤੇ ਇਕ ਚਾਦਰ ਲਮਕਾ ਕੇ ਓਹਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਕਪੜੇ ਬਦਲਣ ਤੋਂ ਬਾਦ
ਉਸ ਨੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾ ਕੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਪਰ
ਉਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ।
ਇਸ ਲਈ ਅਗਲੀ ਵਾਰੀ ਉਹ
ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵੱਲ ਖੁਲਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਸਰੀਨਾ
ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਸੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਸਰੀਨਾ ਤੰਗ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘਦੀ
ਹੋਈ ਦਸੇ ਗਏ ਪਤੇ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਇਕ ਤੰਗ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਮੰਜੇ ਉਤੇ
ਸੁੱਟੇ ਗਏ ਗੁੱਦੜਾ ਵਿਚ ਮਮਦੂ ਲੰਮਾ
ਪਿਆ ਹੁੱਕੇ ਦੇ ਕਸ਼ ਖਿਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਉਤੇ
ਇਕ ਮੋਟੇ ਕਪੜੇ ਦੀ ਪਟੀ ਬੰਨੀ ਹੋਈ ਸੀ
ਮਮਦੂ
ਨੇ ਸਰੀਨਾ ਤੋਂ ਲਿਫਾਫਾ ਲੈ ਕੇ ਪੈਸੇ ਗਿਣੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਹਾਲੇ ਦੋ ਤਿੰਨ
ਦਿਨ ਉਹ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਉਤੇ ਸੱਟ ਲੱਗ ਗਈ ਹੈ।
ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗਾ ਕਿ
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਦੇਵੇ।
ਸੱਟ ਕਾਰਨ ਉਹ ਰਿਸਕ
ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੰਮ ਵਿਚ ਗਲਤੀ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਮਮਦੂ ਕਿਸੇ ਸੂਰਤ
ਵਿਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਸਰੀਨਾ ਮੁੜ ਆਈ ਸੀ।
ਅਜ ਕਲ ਉਸ ਦੀ ਡਿਊਟੀ
ਦਸ ਵਜੇ ਰਾਤ ਤੋਂ ਸਵੇਰੇ ਦਸ ਵਜੇ ਤਕ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕਰੀਬ ਸਾਰੀ
ਰਾਤ ਹੀ ਉਹ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਪਰਤਣ
ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ।
ਸਮੇਂ ਉਹ ਇਧਰ ਉਧਰ
ਘੁੰਮ ਕੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਉਹ
ਸਿਰਫ ਚਾਰ ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਹੀ ਸੁੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸੋਣ ਵੇਲੇ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਦੀ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਹਾਜਰੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਇਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਪੂਰੀ
ਤਰਾਂ ਸੌ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ।
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਸਰੀਨਾ ਦੇ ਕਮਰੇ
ਵਿਚ ਘੰਟੀ ਵਜਦੀ ਤਾਂ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਤੁਰਤ ਹੀ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ।
ਸਵੇਰੇ ਵੇਲੇ ਸਰੀਨਾ
ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿਚ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।
ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਤੇ
ਭਾਂਡੇ ਸਾਫ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਾਈ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।
ਪਰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਆਪਣੇ ਜੂਠੇ ਭਾਂਡੇ ਆਪ ਹੀ ਸਾਫ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਮਾਈ ਨੂੰ ਸ਼ਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ
ਦੋਹ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਜੂਠੇ ਹਨ।
,,,
ਵਿਚ ਸਰੀਨਾ ਮਮਦੂ ਵੱਲ ਗਈ ਹੋਈ
ਸੀ।
ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਕਰੀਬ ਬਾਰਾਂ ਵਜੇ
ਸਨ ਅਤੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਪਿਆ ਸੁਸਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜਣ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨੀ
ਪਈ।
ਉਹ ਤੁਰਤ ਚੌਕਸ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ
ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਚੱਲ ਗਿਆ।
ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਇਕ ਈਤ
ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦਮਰਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਘੰਟੀ
ਵੱਜ।
ਫੇਰ ਦੁਸਰੀ ਵਾਰੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ
ਅਤੇ ਕਰੀਬ ਅੱਧੇ ਮਿੰਟ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਤਾਲਾ ਖੋਲ
ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲਾ ਤਾਂ ਉਸ
ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਰੀਬ ਛੇ ਫੁੱਟ ਲੰਬਾ,
ਗੈਂਡੇ ਵਰਗੀ ਧੋਣ ਵਾਲਾ ਇਕ
ਆਦਮੀ ਅੰਦਰ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ।
ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਖਾਕੀ
ਕਾਗਜ਼ ਵਿਚ ਪੈਕ ਕੀਤਾ ਇਕ ਬੰਡਲ ਸੀ।
ਬੰਡਲ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ
ਉਸ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸ ਆਦਮੀ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਸਿਰਫ ਦੋ ਉਂਗਲਾਂ ਹੀ ਸਨ।
ਦੋ ਉਂਗਲਾਂ ਗਾਇਬ ਸਨ।
ਉਸ
ਆਦਮੀ ਨੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਸਾਹਮਣੀ ਕੰਧ ਵਾਲੀ ਅਲਮਾਰੀ ਖੋਹਲ
ਕੇ ਉਹ ਹੇਠਲੇ ਦਰਾਜ ਨੂੰ ਖੋਲ ਲਿਆ।
ਦਰਾਜ ਵਿਚ ਪਏ ਇਕ ਸੂਟ
ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਹਰ ਰਖਿਆ ਅਤੇ ਫੇਰ ਕਾਗਜ਼ ਵਿਚ ਲਪੇਟਿਆ ਬੰਡਲ ਉਸ ਵਿਚ ਰਖ
ਦਿੱਤਾ।
ਨਿਕ ਸੁਕ ਚੁਕ ਕੇ ਫੇਰ ਦਰਾਜ਼
ਵਿਚ ਰਖ ਦਿੱਤਾ।
ਅਲਮਾਰੀ ਬੰਦ ਕੀਤੀ
ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਦੇਰ ਤਕ ਬਾਹਰ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਹੀ ਖੜਾ ਰਿਹਾ।
ਉਸ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਨਹੀਂ
ਸੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾਵੇ।
ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ
ਸੀ ਕਿ ਖਬਰੇ ਉਸ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਰ ਜੇ ਉਸ ਦਾ ਪਤਾ
ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਦੋਹ ਉਂਗਲਾਂ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਇਸ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਵੀ
ਧਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ।
ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਹੋਰ
ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ
ਘੁਸਪੈਠੀਏ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਵੇਲੇ ਘਰ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।
ਕੁਝ
ਸਮੇਂ ਮਗਰੋਂ ਸਰੀਨਾ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਸ
ਦੇ ਹੱਥ ਦੇ ਜ਼ਖਮ ਵਿਚ ਪੀਕ ਪੈ ਗਈ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਖਬਰੇ ਦਸ
ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਤਕ ਵੀ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਏਨੇ ਦਿਨ ਤਕ ਉਹ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਖ ਸਕਦੀ।
ਉਹ
ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਤਕ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਮੈਂ ਏਨੇ ਦਿਨ ਤਕ
ਤੈਨੂੰ ਏਥੇ ਨਹੀਂ ਰਖ ਸਕਦੀ।
ਉਹ ਲਗਭਗ ਚੀਕ ਹੀ ਪਈ।
‘‘ਪਰ
ਸਿਮ ਸਰੀਨਾ, ਇਸ ਤੋਂ
ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਜੇ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ
ਤਾਂ ਜੇ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲੈਣਗੇ।
ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ
ਪਾਸੇ ਹੀ ਮੌਤ ਹੈ।
ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ
ਪਾਕਿਸਤਾਨੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਾਂਗਾ।
ਮੈਥੋਂ ਮਾਰ ਨਹੀਂ
ਖਾਧੀ ਜਾਣੀ।’’
‘‘ਪਰ
ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਤਕਲੀਫ ਸਹਾਂ।
ਬਸ ਤੂੰ ਇਥੋਂ ਚਲੇ
ਜਾਹ।’’
ਉਹ ਫੇਰ ਚੀਕੀ।
‘‘ਨਹੀਂ
ਸਰੀਨਾ, ਹੁਣ ਇਹ ਨਹੀਂ
ਹੋ ਸਕਦਾ।
ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਇਕੋ ਕਿਸ਼ਤੀ ਦੇ
ਸਵਾਰ ਹਾਂ।
ਹੁਣ ਭਲਾ ਇਸ ਵਿਚ ਹੀ ਹੈ ਕਿ
ਰੌਲਾ ਨਾ ਪਵੇ।
ਤੇ ਹਾਂ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਛ
ਫੁੱਟ ਦੇ ਗੈਂਡੇ ਵਰਗੇ ਕਿਸੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਦੋ
ਉਂਗਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਮਝ
ਨਹੀਂ ਆਈ ਕਿ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਕੀ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਐਸੇ ਬੰਦੇ
ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ।
ਇਸ
ਤਰਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਹਮਣੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦੇ ਦਰਾਜ ਵਿਚ ਕੁਝ ਰਖ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ।’’
‘‘ਕੀ
ਰਖ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ?’’
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਪਤਾ
ਨਹੀਂ।
ਕੀ ਉਹ ਤੇਰੇ ਸੁਨੇਹੇ ਇਸੇ
ਤਰਾਂ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੇ ਹਨ?’’
‘‘ਕੌਣ?’’
‘‘ਕੀ
ਬਾਰ ਬਾਰ ਰਾਅ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਮਿਸ ਸਰੀਨਾ ?’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।’’
‘‘ਤਾਂ
ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਰਖ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ।’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਹੁਣ ਵੀ ਦੇਖਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ।’’
‘‘ਸਾਨੂੰ
ਜ਼ਰੂਰ ਦੇਖਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।’’
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਅਲਮਾਰੀ ਖੋਹਲੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦਰਾਜ ਵਿਚੋਂ ਖਾਲੀ ਕਾਗਜ਼ ਵਿਚ ਲਪੇਟਿਆ ਸਾਮਾਲ ਕਢ
ਲਿਆ।
ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸੰਭਲ ਕੇ ਇਸ ਉਤੇ
ਲੱਗੀ ਸੀਲੋ ਟੇਪ ਲਾਹੀ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਖੋਹਲ ਲਿਆ।
ਹਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਡਾਲਰਾਂ
ਦੇ ਨੋਟ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੋਟੀਆਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ।
ਸਰੀਨਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ
ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ।
ਜਦੋਂ
ਹੈਰਾਨੀ ਦਾ ਝਟਕਾ ਰਤਾ ਕੁ ਘੱਟ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸਰੀਨਾ ਸਭ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਲੀ: ਇਸ ਦਾ ਕੀ
ਮਤਲਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਖੋਫ
ਦੀ ਝਲਕ ਸੀ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਸਰੀਨਾ ਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਅਤੇ ਖੋਫ ਭਾਂਪ ਲਈ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦੇਣ
ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।’’
ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ
ਤੈਨੂੰ ਫਸਾਉਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਲ।
ਪਰ ਜੇ ਉਹ ਤੈਨੂੰ
ਫਸਾਉਦਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਵਾਰ ਦੇਵਾਂਗੇ।
ਹੁਣ ਇਹ ਰਕਮ ਸਾਡੀ
ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਹੈ।’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਇਸ ਰਕਮ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ।
ਇਹ ਰਕਮ ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ
ਹੈ’’ ਸਰੀਨਾ ਨੇ
ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਭਾਵੇਂ ਦਿਲ ਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸੀ ਪਰ ਇਥੇ ਉਹ ਸਰੀਨਾ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਦਲੇਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ
ਧਰਵਾਸ ਦਿਤੀ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਈ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਨੋਟਾਂ ਦੇ ਅਕਾਰ ਵਿਚ ਪਾਰਸਲ ਪਹਿਲਾਂ
ਵਰਗਾ ਹੀ ਬਣਾਉਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਇਹ
ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ?’’
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਇਹ
ਪਾਰਸਲ ਉਸ ਥਾਂ ਉਤੇ ਹੀ ਰਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਸਿਰਫ ਇਸ ਵਿਚਲੀ ਰਕਮ
ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਖ ਰਿਹਾ।’’
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਪਾਰਸਲ ਬਣਾ ਕੇ ਫੇਰ ਦਰਾਜ ਵਿਚ ਹੀ ਰਖ ਦਿੱਤਾ।
ਏਨੇ
ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੌੜਿਆਂ ਚੜਨ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ ਅਤੇ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਬਾਦ ਹੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਇਕ ਦਮ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਬਰਾਮਦੇ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਰੀਨਾ ਦੁਰਾਨੀ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ ਖੋਲਿਆ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਖੜਾ ਸੀ।
ਖਤਰਾ ਸੀ।
‘‘ਕੀ
ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ?’’
ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ
ਜਿਹੜਾ ਪਤਾ ਯੂਨਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਉਸ ਵਿਚ ਇਕ ਖੂਬਸੂਬਤ ਕੁੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਦੇਖ
ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਬਹੁਤ ਡਰੀ ਹੋਈ ਲਗਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਕੰਧ ਵਿਚ
ਇਕ ਅਲਮਾਰੀ ਸੀ।
ਯੂਨਸ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ
ਠੀਕ ਸੀੇ।
‘‘ਨਹੀਂ
ਇਥੇ ਕੋਈ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ।’’
ਸਰੀਨਾ ਮਸਾਂ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕੀ ਸੀ
ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਝਟ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਪੌੜਿਆਂ ਉਤਰਦਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਦੇਖਿਆ
ਹੈ।
ਕਿਥੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ?
ਫਿਰ
ਉਸ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਆਇਆ ਕਿ ਖਾਬਗਾਹ ਹੋਟਲ ਦੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਉਤੇ ਇਹੀ ਕੁੜੀ ਦੇਖੀ ਸੀ।
ਇਸੇ ਕੁੜੀ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸ
ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦੀਆਂ ਚਾਬੀਆਂ ਦਿਤੀਆਂ ਸਨ।
ਇਕ
ਪਾਸੇ ਐਮ. ਕੇ. ਯਾਦਵ ਉਸ ਦੇ ਲੰਦਨ
ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸੂਟਕੇਸ ਵਿਚ ਖਤਰਨਾਕ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਲੁਕੋਂਦਾ ਹੈ।
ਫਿਰ ਯਾਦਵ ਉਸੇ ਹੋਟਲ
ਵਿਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਵਿਚ ਖਤਰਾ
ਠਹਿਰੀਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ ਜਿਸ
ਮਕਾਨ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦਸਦਾ ਹੈ ਉਸ ਵਿਚ ਉਸੇ ਹੋਟਲ ਦੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਰਹਿੰਦੀ ਹ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਥੇ ਜਾਂਦਾ
ਹੈ ਤਾਂ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਕੁੜੀ ਵੀ ਡਰੀ ਹੋਈ ਹੈ।
ਇਸ
ਸਭ ਕਾਸੇ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ?
ਉਸ
ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਹ ਪੈਦਲ ਤੁਰਦਾ ਹੋਇਆ ਹੀ ਅਨਾਰਕਲੀ ਦੇ
ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਹਲਵਾਈ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਜਿਸ ਦੀ ਮਾਂਹ ਦੀ ਦਾਲ ਅਤੇ
ਪਿਸ਼ੌਰੀ ਦਾਲ ਲਾਹੌਰ ਭਰ ਵਿਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਨ।
ਰੋਟੀ
ਦਾ ਆਰਡਰ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਸਾਰੇ ਮਸਲੇ ਦੀ ਗੁੰਝਲ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਦੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ
ਪਰ ਉਹ ਕਿਸੇ ਸਿਰੇ ਨਾ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ।
ਏਨਾ ਖਤਰਨਾਕ ਦਸਤਾਵੇਜ਼
ਲੁਕੋਣ ਦਾ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਦਾ ਕੀ ਮੰਤਵ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ,
ਇਸ ਬਾਰੇ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ
ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿਚਾਲੇ ਜੰਗ ਛਿੜ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਕਦੇ ਵੀ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜ਼ਰੂਰ ਉਸ ਤੋਂ ਗਲਤੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਲੰਦਨ
ਦੀ ਕਿੰਗਜ਼ ਰੋਡ ਉਤੇ ਸਥਿਤ ਰਾਅ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਸਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਹਾਰੀ
ਲਾਲ ਬੈਠਾ ਸੀ।
ਸਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦਸਿਆ
ਕਿ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਦੇ ਖੁਸ਼ਬਾਗ ਖਾਨ ਨੇ ਵਾਈ. ਐਮ. ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਹੀ ਰਾਅ ਦਾ ਨਵਾਂ
ਏਜੰਟ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਕਾਰਨ ਰਾਅ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਮੁਕਤਕੰਠ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਝੰਜਟ ਦੇ
ਲਾਹੌਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੈ।
‘‘ਜਿਹੜਾ
ਕੰਮ ਮੈਂ ਖੁਦ ਕਰਾਂ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਮੈਂ ਹੀ
ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।
ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਸਬਕ
ਸਿਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਬਿਹਾਰੀ
ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
‘‘ਸ਼ਕੀਲ
ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਹੀ ਦੇਰ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚਾ,
ਵਰਨਾ ਉਸ ਨੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ।
ਬਿਹਾਰੀ ਨੇ ਉਤਰ
ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਚਲੋ
ਖੈਰ, ਮੁਕਤ ਕੰਠ
ਸੰਭਾਲ ਲੇਵੇਗਾ।
ਹਾਂ ਸੱਚ,
ਦਿਲੀ ਹੈਡਕੁਆਟਰ ਤੋਂ ਜਿਹੜਾ
ਨਵਾਂ ਸੰਦੇਸ਼ ਆਇਆ ਹੈ,
ਉਸ ਨੂੰ ਤੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ?’’
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ
ਜੂਨੀਅਰ ਸਾਥੀ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਨਹੀਂ
ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ।’’
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਦੇ ਪਿਣੇ ਪਈ ਲੋਹੇ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦੇ ਤਾਲੇ ਦੇ ਨੰਬਰ
ਮੇਲ ਕੇ ਅਲਮਾਰੀ ਖੋਹਲੀ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿਚ ਇਕ ਲਿਫਾਫਾ ਕੱਢ ਕੇ ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ
ਜਿਸ ਉਤੇ ‘ਟਾਪ
ਸਿਕਰੇਟ’ ਦੀ ਮੋਹਰ
ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਨੇ ਲਿਫਾਫੇ ਵਿਚੋਂ ਕਾਗਜ਼ ਕੱਢ ਕੇ ਪੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ
ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਕੋਈ ਹੈਰਤ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿਤੀ।
ਪਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ
ਹੈ ਕਿ ਏਨੇ ਗੰਭੀਰ ਮਸਲੇ ਬਾਰੇ ਪਤਰ ਨੂੰ ਪੜ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹੇ।
ਇਸ
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਕੁਝ ਕਹੇ ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਨੇ ਪੁਛਿਆ, ‘‘ਇਹ
ਕੀ ਹੈ? ਇਸ ਵਿਚ
ਸਨਸਨੀ ਖੇਜ ਕੀ ਹੈ?’’
‘‘ਕੀ
ਮਤਲਬ।’’
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਇਹ
ਤਾਂ ਉਹ ਕੋਡ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਅਸੀਂ ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਹੈ।’’
ਬਿਹਾਰੀ ਦੇ ਏਨਾ ਕਹਿਣ ਉਤੇ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਕਾਗਜ਼ ਖੋਹ ਲਿਆ।
ਦੇਖਦ।
ਸਾਰ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ
ਫਕ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦਹਿਸ਼ਤ ਉਸ ਉਤੇ ਭਾਰੀ ਹੋ ਗਈ।
ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਨੇ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਦੇਖੀ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ
ਪਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਬੁੰਦਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ ਲਗੀਆਂ ਅਤੇ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹੁਣੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਾਰਟ ਅਟੈਕ
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ
ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ।
ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਬਹੁਤ ਗੜਬੜ ਹੋ ਗਈ।
ਸਾਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਵਿਚਲੇ
ਮਿਸ਼ਨ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਕਰਨੀ ਪਏਗੀ।’’
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਬਿਹਾਰੀ ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਬੋਲਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।
‘‘ਅਸਲ
ਵਿਚ ਇਹ ਕਾਗਜ਼ ਖਤਰਾ ਦੇ ਸੂਟਕੇਸ ਵਿਚ ਪਲਾਂਟ ਕਰਨਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਆਈ.
ਐਸ. ਆਈ. ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਏਜੰਟ
ਸਮਝੇ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਗੁਪਤ ਦਸਤਾਵੇਜ਼
ਵੀ ਮੇਜ਼ ਉਤੇ ਹੀ ਪਿਆ ਸੀ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ
ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਦੂਸਰਾ ਲਿਫਾਫਾ ਖਤਰੇ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਹ ਲਿਫਾਫਾ ਹਰ ਹਾਲਤ
ਵਿਚ ਲੈਦਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ,
ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨਾ ਪਵੇ।’’
‘‘ਪਰ
ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਏਨਾ ਭੂਲਾ ਨਾ ਸਮਝੋ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤਕ ਇਸ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਹੋਏਗਾ।
ਜੇ ਇਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਉਸ
ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਸੌਖੇ ਕੀਤੀਆਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।’’
ਬਿਹਾਰੀ ਲਾਲ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਪਰ
ਉਹ ਕਾਗਜ਼ ਹਰ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਲੈਣੇ ਹਨ।
ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ
ਭੇਜੋ ਕਿ ਇਸ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਨੂੰ ਹਰ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਲਵੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ ਉਤੇ।
ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੀ ਵੀ
ਭਾਰੀ ਕੀਮਤ ਤਾਰਨੀ ਪਵੇ।
ਜੇ ਜ਼ਰੂਰਤ ਪਏ ਤਾਂ
ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਵੀ ਅਤੇ ਜੇ ਲੋੜ ਪਏ ਤਾਂ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸੌਦਾ ਕਰਕੇ।
ਤੁਰਤ।’’
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਹੁਣ
ਵਿਹ ਸਧਾਰਨ ਵਰਗਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਬਿਹਾਰੀ ਉਠ ਕੇ ਦੂਸਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਿਆ।
ਜਿਥੋ ਉਸ ਨੇ ਯਾਦਵ
ਨਾਲ ਵਾਇਰਲੈਸ ਸੰਪਰਕ ਕਾਇਮ ਕਰਕੇ ਕੋਡ ਵਿਚ ਨਵੇਂ ਆਡਰ ਜਾਰੀ ਕਰਨੇ ਸਨ।
ਪਿਛੇ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਨਵੀਂ ਦਿਲੀ ਵਿਚ ਰਾਅ ਦੀ ਮੁਖੀ ਆਰ. ਕੇ. ਸ਼ਰਮਾਂ ਨੂੰ ਦਸ
ਦੇਵ।
ਪਰ ਫਰ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਹਾਲ
ਦੀ ਖੜੀ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਠੀਕ ਸਮਝਿਆ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਖਤਰਾ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੀ ਅਗਲੀ ਕਾਰਵਾਈ
ਕੀਤੀ ਜਾਏਗੀ।
ਵੈਸੇ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਦੇ
ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਖਤਰਾ ਇਸ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ
ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਲਗਣ ਨਾਲ ਨਿਕਲਣ ਲਾਲੇ ਗੰਭੀਰ ਸਿੱਧਿਆਂ ਤੋਂ ਵਾਕਫ ਹੋਏਗਾ ਅਤੇ ਉਹ
ਕਦੇ ਵੀ ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਜੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਬਣੇਗਾ।
ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਜੇ
ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਕੁੜਿਂਦੀ ਵਿਚ ਫਸਦੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਇਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਵੇਚ ਕੇ ਜਾਨ ਛੁਡਾਉਦ
ਦਾ ਸੌਦਾ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਸ
ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਗਲ ਇਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਡੀਕ ਕਰੇ ਕਿ ਯਾਦਵ ਦੀ ਕੀ ਰਿਪੋਰਟ ਹੈ।
ਐਸ਼
ਕੇ. ਯਾਦਵ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੁਕਮ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਰਕਮ ਉਗਰਾਉਣ ਲਈ ਗਏ ਵਾਈ. ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਗੋਲੀ
ਮਾਰਨੀ ਹੈ ਪਰ ਹੁਦ ਨਵਾਂ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਕੰਮ ਉਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਵਾਪਸ
ਲੈਣਾ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਲਈ ਕੋਈ ਵੀ ਕੀਮਤ ਕਿਉਂ ਨਾ ਤਾਰਨੀ ਪਏ।
ਉਸ
ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਖਤਰਾ ‘ਖਾਬਗਾਹ’
ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਠਹਿਰਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ
ਸਿੱਧਾ ਹੋਟਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਤੋਂ ਉਸ ਵਾਰੇ ਪਤਾ ਕੀਤਾ।
ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਉਤੇ ਬੈਠੇ
ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ਖਸ ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ 315
ਵਿਚ ਠਹਿਰਿਆ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਐਸ.
ਕੇ. ਯਾਦਵ ਨੇ ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਏਧਰ ਉਧਰ ਘੁੰਮਦਿਆਂ ਅਤੇ ਲਾਬੀ ਵਿਚ ਬੈਠਿਆਂ ਬਿਤਾਏ।
ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ
ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ ਕੇ
ਤੀਸਰੀ ਮੰਜ਼ਲ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਕਮਰਾ ਨੰਬਰ
315 ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ
ਬਰਾਮਦੇ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ।
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਜੇਬ ਵਿਚ ਲੋਹੇ
ਦੀ ਇਕ ਪਤਰੀ ਜਿਹੀ ਕਢੀ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਤਾਲਾ ਖੋਲ ਕੇ ਉਹ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਿਆ।
ਕਮਰੇ ਦੀ ਬੱਤੀ
ਜਗਾਉਂਦੇ ਸਾਰ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਖਤਰਾ ਦਾ ਸੂਟਕੇਸ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਪਿਆ ਸੀ।
ਉਹ
ਭੱਜ ਕੇ ਸੂਟਕੇਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਾ।
ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿ ਉਸ ਦੇ
ਅੰਦਰਲੀ ਲਾਈਨਿੰਗ ਉਖੜੀ ਹੋਈ ਸੀ,
ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ
ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਖਤਰੇ ਦੇ ਦਬਜ਼ੇ ਵਿਚ ਹੈ।
ਉਸ ਨੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ
ਨਿਗਾਹ ਦੋੜਾਈ, ਇਹ
ਕਾਗਜ਼ ਕਿਥੇ ਲਕੋਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਸਧਾਰਨ ਬੰਦੇ ਤਾਂ
ਬਿਸਤਰੇ ਥੱਲੇ,
ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿਚ, ਗੱਦਹ
ਥੱਲੇ ਰਾਂ ਫਰਸ਼ ਉਤੇ ਵਿਛੀ ਚਟਾਈ ਹੇਠਾਂ ਲੁਕੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਖਤਰਾ ਸਧਾਰਨ ਬੰਦਾ
ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹ ਤਾਂ ਹੰਡਿਆ ਵਰਤਿਆ ਬੰਦਾ
ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਕਮਰੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈਣ
ਦਾ ਕੋਈ ਸਿੱਟਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਕਲਦਾ।
ਸਭ
ਤੋਂ ਬਿਹਤਰ ਤਰੀਕਾ ਇਹੀ ਸੀ ਕਿ ਖਤਰਾ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਕਮਰੇ
ਦੀ ਬਤੀ ਬੁਝਾ ਦਿਤੀ ਅਤੇ ਅਪਣਾ ਸਮਿਥ ਐਂਡ ਵੈਸਨ ਰਿਵਾਲਵਰ ਕੱਢ ਕੇ ਸੋਫੇ ਉਤੇ ਬੈਠ
ਗਿਆ।
ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਐਨ ਬਾਹਰਲੇ
ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਸੀ।
ਵਾਈ.
ਐਸ. ਖਤਰਾ ਭਾਵੇਂ ਜਾਸੂਸੀ ਦੀ
ਖੇਡ ਦਾ ਚੰਗਾ ਖਿਡਾਰੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਦੋਤਾਹੀ ਕਰ ਦਿਤੀ ਸੀ।
ਉਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ
ਲਾਹੌਰ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗੇ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਦੇ ਏਜੰਟ ਦੀ ਸ਼ਨਾਖਤ
ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ।
ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਉਹ
ਰਕਾਬਗੰਜ ਵਿਚ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ ਵੱਲੋਂ ਦਸੇ ਪਤੇ ਉਤੇ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰਤਹੀ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ
ਤਾਂ ਖੁਸ਼ਬਾਗ ਖਾਨ ਨੇ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਦੇ ਮਕਾਨ ਦੇ ਸਾਹਮਦੇ ਪਹਿਰਾ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਇਸ
ਕੁੜੀ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਚੈਕ ਕਰਵਾਓ।’’
ਉਸ ਨੇ ਲਤੀਫ ਗਿੱਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ
ਜਿਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਹਾਲੇ ਵੀ ਆਪੇ ਚੰਬੜਣ ਵਾਲੀ ਪੱਟੀ ਚਿਪਕੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਜਿਸ ਥਾਂ ਉਤੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਮਾਰ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਸ ਥਾਂ ਤੇ ਅਤੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਕੱਟੇ ਹੋਏ
ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਨੇ ਹਰੀ ਭਰੀ ਖੇਤੀ ਵਿਚ ਬੁਰਕ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।
‘‘ਇਹ
ਅਕਬਰ ਦੁੱਰਾਨੀ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਭਾਰਤ ਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਤਰਜੀਮ ਦਾ ਵਿਰੋਧ
ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਪਰ ਜਿਸ ਉਤੇ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ
ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿਰੋਧੀ ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਿਰਫ ਖਤਰਾ ਦਾ ਉਥੇ
ਜਾਣਾ ਹੀ ਸ਼ੱਕ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ।’
ਲਤੀਫ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਆਪਣੇ
ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਉਹ ਉਥੇ ਲਗਾਤਾਰ ਨਿਗਾਹ ਰਖਣ ਅਤੇ ਹਰ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਦੀਆਂ
ਤਸਵੀਰਾਂ ਲਈ ਜਾਣ।
ਜੇ ਖਤਰਾ ਉਥੇ ਗਿਆ ਹੈ
ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਕੋਈ ਹੱਕ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।’’
ਖੁਸ਼ਬਾਗ ਖਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਇਹ
ਸੁਨੇਹਾ ਮੈਂ ਹੁਦੇ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।’’
ਲਤੀਫ ਗਿੱਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਭਾਰੀ
ਭਰਕਮ ਸਰੀਰ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਚੁਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
‘‘ਹਾਲੇ
ਸਿਰਫ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਰਖਨੀ ਹੈ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰਵਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ।
ਇਹ ਹੁਕਮ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ
ਉਤੇ ਦੇਣਾ।
‘‘ਠੀਕ।’’
ਕਹਿ ਕੇ ਲਤੀਫ਼ ਗਿੱਲ ਬਾਹਰ
ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਬੱਗੇ
ਹਲਵਾਈ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਖਤਰਾ ਵਾਪਸ ਹੋਟਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨਿਸਟ ਮੁੰਡੇ
ਤੋਂ ਚਾਬੀ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੇ ਪੁਛਿਆ! ਕਲ ਇਥੇ ਜਿਹੜੀ ਮੋਹਤਰਮਾ ਬੈਠੀ ਸੀ...।’’
‘‘ਜੀ
ਸਰ ਉਸ ਦੀ ਰਾਤ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਹੈ।
ਸਰੀਨਾ ਨਾਮ ਹੈ ਉਸਦਾ।
ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ।
‘‘ਅਜ
ਕਿੰਨੇ ਵਜੇ ਆਵੇਗੀ?’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਦਸ
ਵੱਜੇ ਹੀ ਸਰ।’’
ਉਸ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਹਾਂ ਸਰ ਜਦੋਂ
ਤੁਸੀਂ ਬਾਹਰ ਸੀ ਤਾਂ ਇਕ ਲੰਬਾ
ਕੱਣ ਵਾਲਾ, ਗੈਂਡੇ
ਵਰਗੀ ਗਰਦਨ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਪੁਛ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ
ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਸ਼ੁਕਰੀਆਂ ਕਹਿਕੇ ਉਸ ਨੇ ਚਾਬੀ ਲਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਚਾਬੀ ਲਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜਾ
ਖੋਲਿਆ ਅਤੇ ਬੱਤੀ ਜਗਾਈ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਯਾਦਵ ਬੈਠਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਸਾਈਲੈਂਸਰ ਲਗੇ
ਰਿਵਾਲਵਰ ਦੀ ਨਾਲੀ ਉਸ ਵੱਲ ਸੇਧਤ ਸੀ।
‘‘ਵੈਲਕਮ
ਮਿਸਟਰ ਯਾਦਵ, ਮੈਨੂੰ
ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਏਗੀ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ
ਕਿ ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਹੋ ਜਾਏਗੀ।’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਦੇਖ
ਖਤਰਾ ਮੇਰੇ ਹੁਕਮ ਹਨ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਉਹ ਲਿਫਾਫਾ ਲਵਾਂ...’’
ਉਸ ਨੇ ਗੱਲ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।
‘‘ਜੇ
ਮੈਂ ਇਹ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦੇਵਾਂ?’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਤਾਂ
ਮੈਂ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦੇਵਾਂਗਾ।’’
‘‘ਕਦੇ
ਅਕਲ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰ ਯਾਦਵ।
ਕਿ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਮੂਰਖ
ਭੈਂਸਾ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ
ਤੋਂ ਪੁਛ ਤਾਂ ਲੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰਨੀ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ?’’
ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ: ਖਤਰਾ ਉਸ
ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਸੋਫੇ ਉਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਉਸ
ਨੇ ਫੇਰ ਮਖੌਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ,‘‘ਕੀ
ਗਲ ਹੈ ਯਾਦਵ ਤੂੰ ਗੋਲੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ?
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਲਿਫਾਫਾ ਦੇਣ
ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਤੂੰ ਗੋਲੀ ਚਲਾ।
ਪਰ ਇਕ ਗਲ ਚੇਤੇ ਰਖੀਂ
ਕਿ ਲਿਫਾਫਾ ਲਏ ਬਿਨਾਂ ਗੋਲੀ ਮਾਰਨ ਬਦਲੇ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰੇਗਾ।
ਐਸ.
ਕੇ. ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਨਵੇਂ ਹੁਕਮ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਉਹ
ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਵਾਪਸ ਲੈਣਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ
ਰਿਵਾਲਵਰ ਦੀ ਸੇਧ ਨੀਵੀਂ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ, ‘‘ਕੀਮਤ
ਦਸ ਕਿੰਨੀ?’’
‘‘ਹੁਣ
ਤੂੰ ਅਕਲ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ! ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਦਸ ਕਿ ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਕੀ ਹੈ?’’
ਯਾਦਵ
ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਪਤਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਰਾਅ ਦੇ ਏਜੰਟ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਉਤੇ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਗਿਆ।
ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਗੁੰਮ ਹੋ
ਗਿਆ, ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਉਸਦੀ
ਥਾਂ ਮੁਕਤ ਕੰਠ ਨੂੰ ਭੇਜਣਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਆਈ. ਐਸ.
ਆਈ. ਵਾਲੇ ਭੰਬਲਭੁਸੇ ਵਿਚ ਪੈ ਜਾਦ।
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਨੇ ਖਤਰਾ ਨੂੰ
ਪਹਿਲਾਂ ਭੇਜਣ ਦੀ ਸਕੀਮ ਬਣਾਈ।
ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਅਸਲ ਵਿਚ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਦਾ ਹੀ ਨਵਾਂ ਹੈ ਜਿਹਦਾ ਅਸਲੀ ਨਾਂ ਜੰਗ ਬਹਾਦਰ ਹੈ।
ਉਸੇ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ
ਨੇ ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਇਸ ਮਿਸ਼ਨ ਵਿਚ ਉਲਝਾਇਆ ਸੀ।
‘‘ਤਾਂ
ਕੀ ਇਕ ਲੱਖ ਡਾਲਰ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਗਲਤ ਹੈ?’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਇਹ ਗੱਲ ਗਲਤ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਰਕਮ ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਕਲ
ਹੀ ਦਸੀ ਹੋਈ ਥਾਂ ਉਤੇ ਰਖ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ।’’
‘‘ਤੇ
ਉਹ ਕੁੜੀ...?’’
‘‘ਉਹ
ਵੀ ਸਾਡੀ ਏਜੰਟ ਹੈ।’’
‘‘ਤਾਂ
ਉਸ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਸਕੀਮ ਦਾ ਪਤਾ ਹੈ?’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।’’
‘‘ਕੀ
ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਏਨੀ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਲਕੋਈ ਹੈ?’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ।’’ਯਾਦਵ
ਨੇ ਦਸਿਆ।
ਤਾਂ
ਉਹ ਉਸ ਵੇਲੇ ਡਰੀ ਹੋਈ ਕਿਉਂ ਸੀ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਖਤਰਾ ਉਥੇ ਗਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਸਵਾਲ ਖਤਰਾ ਦੇ
ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਫੌਰੀ ਤੌਰ ਉਤੇ ਉਭਰਿਆ।
ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਜਾਂ
ਤਾਂ ਯਾਦਵ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਈ ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਤਕਲੀਫ ਸੀ।
‘‘ਤੁਹਾਡੇ
ਏਜੰਟ ਵੈਲਿਗਟਨ ਨੂੰ
ਇਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਪਤਾ ਹੈ?’’
‘‘ਹਾਂ
ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ।’’
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਯਾਦਵ ਵਰਗੇ ਕਿੰਨੇ ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਹਨ।
ਜੇ ਉਨਾਂ ਨੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਲੱਭਣਾ ਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸ ਕੁੜੀ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਨੇ ਘਰ ਵਿਚੋਂ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਸਨ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਏਜੰਟ ਉਤੇ
ਭੀੜ ਪੈਣ ਉਤੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਹਰ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ
ਕੀ।
ਉਸ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਤੇ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ
ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ।
‘‘ਦੇਖ
ਯਾਦਵ, ਜੇ ਤੂੰ
ਸੱਚਮੁਚ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬਾਸ ਲਈ ਉਹ ਕਾਗਜ਼ ਵਾਪਸ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਦੀ
ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰਨੀ ਪਏਗੀ।’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਕਿੰਨੀ?’’
‘‘ਇਕ
ਲੱਖ ਅਮਰੀਕੀ ਡਾਲਰ।’’
‘‘ਉਹ
ਕਿਵੇਂ?’’
‘‘ਜਿਹੜੀ
ਰਕਮ ਤੂੰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਰਖ ਕੇ ਆਇਆ ਹੈ,
ਉਹ ਹੁਣ ਤੂੰ ਹੀ ਉਥੋਂ ਚੁੱਕ
ਕੇ ਲਿਆਏਗਾ ਅਜ ਰਾਤੀ ਦਸ ਵਜੇ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਸਰੀਨਾ
ਦੁੱਰਾਨੀ ਡਿਊਟੀ ਉਤੇ ਆ ਚੁਕੀ ਹੋਏਗੀ।
ਤੂੰ ਉਧਰ ਜਾਏਂਗਾ ਅਤੇ
ਰਕਮ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲਿਆਵੇਂਗਾ।
ਮੈਂ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੀ
ਹੋਵਾਂਗਾ।
ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਇਹ ਰਕਮ ਮੇਰੇ
ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦਸ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਬਾਸ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲਾ
ਉਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਤੈਨੂੰ ਕਿਥੇ ਮਿਲੇਗਾ।’’
‘‘ਇਸ
ਗੱਲ ਦੀ ਕੀ ਗਾਰੰਟੀ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਸੱਚਮੁਚ ਹੀ ਇਹ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਦੇ ਦੇਵੇਂਗਾਉਂ’’
‘‘ਯਾਦਵ
ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੂਰਖਤਾ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਿਦੀ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਕਲ ਦਾ
ਪੱਲਾ ਵੀ ਫੜ ਲਈਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਤੇਰੇ ਬਾਸ ਦੇ ਕੋਈ
ਅਸੂਲ ਨਹੀਂ ਹਨ ਤਾਂ ਨਾ ਸਮਝ ਕਿ ਸਭ ਹੀ ਬੇਸਮਝ ਹਨ।
ਕਦੇ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦਿਆਂ
ਉਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੀ ਕਰ ਲਈਦਾ ਹੈ।
ਦੂਸਰੇ,
ਭਾਵੇਂ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਮਾਰਨ ਦਾ ਵੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਇਹ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਨਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ
ਗੱਲ ਵਿਚ ਫਾਹਾ ਪੁਆ ਦੇਵਾਂ।
ਦੂਸਰੇ ਮੈਂ ਭਾਰਤ ਦਾ
ਵਸਨੀਕ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਭਾਰਤ ਦਾ ਗੁਪਤ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀਆਂ ਦੇ
ਹੱਥ ਲਗੇ।
ਤੀਸਰੇ,
ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਭੋਲੂ ਰਾਮ,
ਤੈਨੂੰ ਖਬਰੇ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇਹ
ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਐਟਮ ਬੰਬ ਹੈ।
ਜੇ ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ
ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਫਟ ਜਾਏਗਾ ਅਤੇ ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਛਿੜ ਜਾਏਗੀ।
ਇਹ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ
ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਤੀਸਰੀ ਸੰਸਾਰਕ ਜੰਗ ਦਾ ਸੁੱਟ ਮੇਰੇ ਰਾਹੀਂ ਬਣੇ।
ਇਸ ਲਈ ਧੀਰਜ ਰਖ ਤੇ
ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕਰੀਂ।’’
ਖਤਰਾ ਦੇ ਇਸ ¦ਬੇ
ਭਾਸ਼ਨ ਤੋ ਬਾਦ ਯਾਦਵ ਕੋਲ ਕੋਈ ਗਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਹੀ ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ,‘‘ ਇਸ
ਲਈ ਅਜ ਰਾਤੀਂ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਰਕਮ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤੇਂਗਾ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦਸ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਫਾਹੀ ਖੁਲਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕਾਗਜ਼ ਕਿਥੇ ਮਿਲੇਗਾ।
ਸਮਝੇ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ?’’
ਐਸ.
ਕੇ. ਯਾਦਵ ਨੇ ਰਿਵਾਲਵਰ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾਈ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਹਾਲੇ ਇਕ ਘੰਟਾ
ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਇਕ ਘੰਟੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ
ਰਕਾਬਗੰਜ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਨਾ ਸੀ।
ਸਲੀਮ
ਅਤੇ ਅਹਿਮਦ ਨਾਂ ਦੇ ਦੋ ਏਜੰਟ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਦੇ ਘਰ ਉਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰਖ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਨਾਂ ਨੇ ਸਿਵਾ ਉਸ
ਕੁੜੀ ਦੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ।
ਇਕ ਦੋ ਵਾਰੀ ਉਹੀ
ਕੁੜੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿਚ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿਤੀ ਸੀ।
ਪਰ ਫੇਰ ਸਭ ਕੁਝ ਸਾਂਤ
ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਰੀਰ
ਸਾਡੇ ਨੌ ਵਜੇ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਬੱਤੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ।
ਹੁਦ ਉਸ ਨੇ ਸਵੇਰੇ
ਵੇਲੇ ਹੀ ਮੁੜਨਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦੀ ਲਗਭਗ ਸਾਰੀ
ਰਾਤ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਨਿਰੰਤਰ
ਨਿਗਰਾਨੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅਹਿਮਦ ਨੇ ਅੰਗੜਾਈ ਲਈ ਅਤੇ ਮਾਰਕਿਟ ਦੇ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿਚ ਹੀ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਟੇਡਾ ਹੋ
ਗਿਆ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਉਠ ਕੇ ਟਹਿਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ
ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਜਿਸ ਥਾਂ ਉਤੇ ਉਹ ਬੈਠੇ ਸਨ
ਉਥੋਂ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਪੌੜੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਦਿਸਦਾ ਸੀ।
ਪਰ ਉਹ ਟਹਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਚੁਬਾਰਾ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਪੌੜੀਆਂ ਨਹੀਂ।
ਉਂਜ ਸਲੀਮ ਦੀ ਨਜ਼ਰ
ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਹੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਅਚਨਚੇਤ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਹਿਲਜੁਲ ਦੇਖੀ ਹੈ।
ਕੋਲ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਬੰਦਾ
ਧੀਮੀ ਰੋਸ਼ਣੀ ਵਿਚ ਫਿਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਨੇ ਅਹਿਮਦ ਨੂੰ
ਸੁਚੇਤ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਖੁਦ ਹੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਦੇਖਣ ਦਾ ਸੋਚ ਲਿਆ।
ਉਹ
ਪੌੜੀਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਹੀ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਦੇ ਕਮਰੇ
ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ।
ਸਲੀਮ ਇਕ ਪਾਸੇ ਸੁਹਿ
ਕੇ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਪੌੜੀਆਂ ਉਤਰ ਰਹੇ
ਬੰਦੇ ਦਾ ਕੱਦ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਖਾਦੀ
ਕਾਗਜ਼ ਵਿਚ ਲਪੇਟਿਆ ਕੋਈ ਪੈਕਟ ਸੀ।
ਭਾਰੀ
ਭਰਕਮ ਆਦਮੀ ਜਦੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸਲੀਮ ਨੇ ਪਿਸਤੌਲ ਤਾਨ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੈਂਡਸ
ਅਪ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ।
ਸਲੀਮ ਉਸ ਦੇ ਪਿਛਲੇ
ਪਾਸੇ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ
ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਿਆ ਕਿ ਪੈਕੇਟ ਵਾਲਾ ਹੱਥ ਉਪਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਯਾਦਵ ਨੇ ਫੁਰਤੀ
ਨਾਲ ਪਿਸਤੌਲ ਕੱਢ ਲਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ
ਉਹ ਐਸ. ਕੇ. ਯਾਦਵ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਰਤਣ ਲਈ ਕਹੇ,
ਯਾਦਵ ਨੇ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ
ਰਿਵਾਲਵਰ ਦੀ ਨਾਲ ਪਿਛਾਂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਸਲੀਮ ਉਤੇ ਗੋਲੀ ਦਾਗ ਦਿਤੀ।
ਉਸ ਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿਚੋਂ
ਖੂਨ ਦਾ ਫੂਹਾਰਾ ਛੁਟਿਆ।
ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਇਕ ਦਮ
ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ ਹਾਲਾਂਕਿ ਗੋਲੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਤੀ।
ਸਲੀਮ ਨੇ ਡਿਗਣ ਤੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਸਤੋਲ ਦਾ ਧੋਨ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ।
ਗੋਲੀ
ਯਾਦਵ ਦੀ ਖੋਪੜੀ ਚੀਰਦੀ ਹੋਈ ਨਿਕਲ ਗਈ।
ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜਿਆ
ਪੈਕੇਟ ਨਾਲ ਹੀ ਨਾਲ ਹੀ ਖੁਲੇ ਪਏ ਮੇਨ ਹੌਲ ਵਿਚ ਡਿਗ ਪਿਆ।
ਗੋਲੀ
ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਅਹਿਮਦ ਨੱਸਾ ਆਇਆ।
ਦੋ ਲਾਸ਼ਾਂ ਸਾਹਮਣੇ
ਸੜਕ ਉਤੇ ਪਈਆਂ ਸਨ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਫਸਰਾਂ ਨੂੰ
ਇਸ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਨ ਲਈ ਮਾਰਕਿਟ ਅੰਦਰ ਪਏ ਵਾਇਰਲੈਸ ਸੈਟ ਵੱਲ ਦੌੜਿਆ।
ਖਤਰਾ
ਕੋਲ ਉਡੀਕਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਗਟਰ ਵਿਚੋਂ
ਨੌਟਾਂ ਦਾ ਬੰਡਲ ਹੀ ਕੱਢ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਗਲੀ ਦੇ
ਮੋੜ ਉਤੇ ਕਿਥੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਖੜਾ ਸੀ,
ਉਥੋਂ ਹੀ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਹੋਟਲ
ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ।
ਉਨਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤਾ
ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹ
ਮੁੜ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮਗਰੋਂ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਵੀ ਪੌੜੀਆਂ ਉਤਰ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਉਤਰਦੇ ਹੋਏ
ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਅਹਿਮਦ ਹਾਲੇ ਤਕ ਮਾਰਕਿਟ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ।
ਪਰ
ਕੁੱਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਇਸ ਮੱਹਲੇ ਅਤੇ ਇਸ ਗਲੀ ਵਿਚ ਭੀਡ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਰੀ
ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹਿੱਲ ਜਾਣਾ ਸੀ।
ਹੋਟਲ
ਖਾਬਗਾਹ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਖਤਰਾ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸੂਟਕੇਸ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ।
ਉਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਕੋਈ
ਵੀ ਚੀਜ਼ ਐਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੁਕੋਣ ਜਾਂ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ।
ਉਸ ਦਾ ਕੋਲਟ ਰਿਵਾਲਵਰ
ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਸੀ।
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸ਼ਿਘ ਵੱਲੋਂ
ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਪਲਾਂਟ ਕੀਤਾ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੇ ਲਿਫਾਫੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਜੀਨ
ਦੀ ਪਤਲੂਣ ਅੰਦਰਲੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਸੁਰਖਿਅਤ ਰਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਬਾਕੀ ਦੇ ਸਾਮਾਨ
ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ।
ਹੋਟਲ
ਦੇ ਲਾਊਣ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸਨੇ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਭੇਜਿਆ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਇਕ ਹੋਰ
ਕਾਊਂਟਰ ਕਲਰਕ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।
ਜਿਸ ਥਾਂ ਸੋਫੇ ਉਤੇ
ਉਹ ਆਮਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੇ ਸਨ ੳਥੋਂ ਉਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਾਊਂਟਰ ਕਲਰਕ ਸੁਣ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਸਕਦਾ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘‘ਮਿਸ
ਸਰੀਨਾ, ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ
ਇਕ ਖਬਰ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਦੋ ਖੁਫੀਆ
ਕਾਰਕੁਨ ਮਾਰੇ ਗਏ ਹਨ।’’
ਸਰੀਲਾ ਘਬਰਾਈ ਨਹੀਂ।
ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ
ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਉਹੀ ਆਦਮੀ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਯੂਨਸ ਪਰਵੇਜ਼ ਦਾ ਪਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਇਆ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਗਲ ਜਾਰੀ ਰਖੀ, ‘‘ਮੈਨੂੰ
ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਕਿ ਸੰਬੰਧ ਹੈ,
ਪਰ ਜਿੰਨੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ
ਹਾਂ ਉਸ ਮੁਤਾਬਕ ਤੁਹਾਡਾ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰੇ ਰਾਅ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਹੈ।
ਕਿਵੇਂ ਹੈ,
ਇਹ ਮੈਂ ਦਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਪਰ ਜੇ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕਿ ਤੁਰਤ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਪਏਗਾ।
‘‘ਪਰ
ਲਾਹੌਰ ਛੱਡ ਦੇ ਕਿਥੇ ਜਾਵਾਂਗੇ?’’
ਏਨੇ
ਨੂੰ ਵੈਲਿਗਟਨ ਵੀ
ਆਪਣਾ ਸੂਟਕੇਸ ਚੁਕੀ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਉਸ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਸਰੀਨਾ
ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੇ ਖਤਰਾ ਦੀ ਕੋਈ
ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, ‘‘ਮਿਸ
ਸਰੀਨਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਗੌਲੀ ਚਲ ਗਈ ਹੈ।
ਦੋ ਬੰਦੇ ਮਾਰੇ ਗਏ ਹਨ।
ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ
ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਅਤੇ ਇਕ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਨੱਸ ਆਇਆ
ਹਾਂ।’’
ਏਲੇ
ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ੳਪਰੇ ਬੰਦੇ ਉਤੇ ਪਈ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਸੀ।
ਖਤਰਾ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰੇ ਹੀ
ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਕੋਈ ਐਂਗਲੋ ਇੰਡੀਅਨ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ
ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਹੀ ਕੋਈ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਹੋਵੇਗਾ।
ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਫਰੰਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਸੇ ਬਦਲੇ ਨਵਾਂ ਏਜ਼ਟ
ਭੇਜਣ ਲਈ ਹੀ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਬਲੀ ਦਾ ਬਕਰਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ।
‘‘ਮੇਰੇ
ਨਾਂ ਵਾਈ. ਐਮ. ਖਤਰਾ ਹੈ ਉਂਜ ਸਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਖਤਰਾ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਮਿਸਟਰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਬੈਠ ਜਾਵੋ।’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਭੇਦ ਭਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਆਂਦਾ ਹੈ ਸਾਰੀ ਰਕਮ
ਸੂਟਕੇਸ ਵਿਚ ਹੀ ਹੈ।’’
‘‘ਮਿਸ
ਸਰੀਨਾ ਦੁੱਰਾਨੀ, ਇਹ
ਵੇਲਾ ਗੁਆਉਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ।
ਤੁਰਤ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ
ਵਾਲਾ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਦਸੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ
ਕੋਈ ਵਾਕਫ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕ੍ਰਿਥੇ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਰਹਿ ਸਕਦੇ
ਹੋਈਏ?’’ ਖਤਰਾ ਨੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁਛਿਆ।
ਉਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚਲੀ
ਕਾਹਲੀ ਨੂੰ ਸਰੀਨਾ ਤੁਰਤ ਭਾਂਪ ਗਈ।
‘‘ਹਾਂ,
ਇਥੋਂ ਸੌ ਮੀਲ ਦੂਰ ਉਤਰ ਵੱਲ,
ਜੰਮੂ ਕਸ਼ਮੀਬ ਦੀ ਸਰਹਦ ਦੇ ਕੁਝ
ਦੂਰ ਨਾਹੇਵਾਲ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਇਕ ਦੋਸਤ ਮੁਹੰਮਦ ਸਲੀਮ ਪਾਸ਼ਾ ਦੇ
ਪੁੱਤਰ ਅਹਿਮਦ ਸਲੀਮ ਪਾਸ਼ਾ ਦਾ ਇਕ ਫਾਰਮ ਹੈ।
ਉਹ ਬਹੁਤ ਨਿਵੇਕਲਾ
ਕਿਸਮ ਦਾ ਹੈ।’’
‘‘ਕੀ
ਉਹ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰੇਗਾ?’’
‘‘ਹਾਂ
ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰੇਗਾ।
ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਤੇ ਮੇਰੇ
ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਇਕਠਿਆਂ ਹੀ ਫਾਂਸੀ ਦਿਤੀ ਗਈ ਸੀ।’’
‘‘ਤੁਸੀਂ
ਪਿਛਲੀ ਵਾਰੀ ਕਦੇ ਕੁ ਉਥੇ ਗਏ ਸੀ?’’
‘‘ਕਰੀਬ
ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ।’’
‘‘ਤਾਂ
ਫਿਰ ਠੀਕ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਉਥੇ ਹੀ ਚਲਾਂਗੇ।
ਇਸ ਹੋਟਲ ਦਾ ਕੋਈ
ਪਿਛਲਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੈ?’’
‘‘ਹਾਂ
ਹੈ।’’
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਤਾਂ
ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਤੁਰਤ ਆਪਣਾ ਪਰਸ ਵਗੈਰਾ ਚੁਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੋ ਮੈਂ ਉਥੇ ਹੀ ਮਿਲਾਂਗਾ।’’
ਖਤਰਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਨਹੀਂ
ਮਿਸ ਸਰੀਨਾ, ‘‘ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਟੋਕਿਆ’’ ਇਸ ਆਦਮੀ
ਦੀ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਪਵੋ।
ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਦਿਨ
ਵਿਚਾਹੀ ਲੁਕੇ ਰਹਾਂਗੇ।
ਫੇਰ ਅਸੀਂ ਨਕਲੀ
ਪਾਸਪੋਰਟ ਬਣਾ ਕੇ ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਪੈਸਾ
ਹੈ।
ਇਹ ਅਸੀਂ ਅੱਧੇ ਅੱਧੇ ਵੰਡ
ਲਵਾਂਗੇ।
ਪਰ
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਖਤਰਾ ਵੱਲੋਂ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ ਅਤੇ ਚੁਸਤੀ ਤੋਂ ਹੀ ਭਾਂਪ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ
ਵੈਲਿਗਟਨ ਨਾਲੋਂ ਖਤਰਾ
ਵਧੇਰੇ ਸਹਿ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਮਾਨ ਚੁਕਣ ਲਈ ਕਾਊਂਟਰ ਵੱਲ ਚਲੇ ਗਈ।
ਖਤਰਾ
ਚੁੱਪਚਾਪ ਉਠਿਆ ਅਤੇ ਸਰੀਨਾ ਵੱਲੋਂ ਦਸੇ ਗਏ ਰਸਤੇ ਰਾਹੀਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਇਕ ਮਿੰਟ ਮਗਰੋਂ
ਸਰੀਨਾ ਵੀ ਉਸੇ ਰਸਤੇ ਚਲੀ ਗਈ।
ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਸਤਾ ਨਾ
ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਵੀ ਮਗਰੇ ਹੀ ਸੂਟਕੇਸ ਚੁਕੀ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਿਆ।
ਬਾਹਰ
ਨਿਕਲ ਕੇ ਖਤਰਾ ਨੇ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਉਤੇ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ।
ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਾਰਾਂ
ਖੜੀਆਂ ਸਨ।
ਉਸ ਨੇ ਮੁੜ ਚਾਰ ਕਾਰਾਂ ਦੇ
ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਹਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਅਖੀਰਕਾਰ ਇਕ ਜੀਪ ਉਤੇ
ਨਜ਼ਰ ਪਈ।
ਇਹ ਇਕ ਫੌਜੀ ਜੀਪ ਸੀ ਜਿਹੜੀ
ਕਿਸੇ ਨੇ ਖਰੀਦ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਨੰਬਰ ਲੁਆ ਲਿਆ ਸੀ।
ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨੌਜਵਾਨ
ਮੁੰਡੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰਕੇ ਸਨ।
ਉਂਜ ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ
ਅਮਰੀਕੀ ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਡਰਾਈਵਿੰਗ ਸੀਟ ਸੰਭਾਲੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕ ਕੇ ਲਮਕ ਰਹੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਦੀ ਟੋਹਾ ਟਾਹੀ
ਕਰਕੇ ਸੈਲਫ ਵਾਲੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਲੱਭ ਲੈਂਦੀਆਂ।
ਇਨਾਂ ਨੂੰ ਖਿਚ ਕੇ
ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਖਿਚ ਕੇ ਉਪਰਲੀ ਰਬੜ ਲਾਹੀ।
ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਤਾਰਾਂ
ਨੂੰ ਆਪਸ ਵਿਚ ਮਿਲਾਇਆ ਤਾਂ ਜੀਪ ਸਟਾਰਟ ਹੋ ਗਈ।
ਸਰੀਨਾ ਉਸ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਉਤੇ ਆ ਬੈਠੀ ਅਤੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਮੂੰਹ ਫੁਲਾਈ ਆਪਣੇ ਸੂਟਕੇਸ ਸਮੇਤ ਪਿਛਲੀ ਸੀਟ ਉਤੇ ਜਾ ਬੈਠਾ।
ਉਹ ਹਾਲੇ ਤਕ ਵੀ ਇਸ
ਬੇਪਛਾਣ ਨੌਜਵਾਨ ਨਾਲ ਸਰੀਨਾ ਦੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਤੁਰ ਪੈਣ ਉਤੇ ਖੂਸ਼ ²ਨਹੀਂ
ਸੀ।
ਖਤਰਾ
ਨੇ ਜੀਪ ਬੈਕ ਗੀਅਰ ਵਿਚ ਪਾਈ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ,‘‘ਉਹ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਹੋਟਲ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਹੋਣਗੇ।
ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਤੁਹਾਨੂੰ
ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਤੁਰਤ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਾਕਿਆ ਨੂੰ ਚੌਕਸ ਕਰ ਦੇਣਗੇ।
ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਤੁਰਤ
ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਤੁਰਤ
ਨਾਰੌਵਾਲ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚਲਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਕਾਫੀ
ਦੇਰ ਮੋੜ ਖੋੜ ਚਲਦੇ ਰਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਿੱਧੀ ਜਰਨੈਲੀ ਸੜਕ ਉਤੇ ਆਏ ਤਾਂ ਮੀਲ
ਪੱਥਰ ਉਤੇ ਨਾਹੋਵਾਲ 60
ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਖਤਰਾ ਨੇ ਜੀਪ ਦੀ
ਕਿੱਲੀ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨੱਪ ਦਿਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਕਰੀਬ 80
ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਗਫਤਾਰ ਉਤੇ ਅੱਰਾਟ ਪਾਉਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਆਉਂਦਿਆਂ
ਟਾਂਵੀਆਂ ਟਾਂਵੀਆਂ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਬਸਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਉਵਰਟਕੇ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ¦ਗੀ
ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ
ਸੜਕ ਸਿੱਧੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਖਤਰਾ ਨੇ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚੁੱਪ ਤੋੜੀ: ‘‘ਮਿਸ
ਸਰੀਨਾ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ
ਏਨੀ ਕਾਹਲੀ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ।
ਨਾ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਅਤੇ
ਨਾ ਹੀ ਸਾਰੇ ਹਾਲਾਤ ਬਾਰੇ।
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਤਾਂ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਂ ਮੈਨੂੰ
ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਰਸਮੀ ਤੁਆਜਨ
ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।
ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ
ਦਸ ਦਿਆਂ ਕਿ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਦਾ ਖੁਸ਼ਬਾਗ ਖਾਨ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਚੀਹੜਾ ਅਫਸਰ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ
ਜਾਣਦੇ ਹੋ?’’
‘‘ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਕਦੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ।
ਦਰਅਸਲ ਮੈਂ... ਮੈਂ
ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗਲਤ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ।’’
ਉਸ ਨੇ ਰਤਾ ਕੁ ਰੁਕ ਰੁਕ ਕੇ
ਕਿਹਾ।
‘‘ਤੁਸੀਂ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਲਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੇ?’’
ਉਸ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ।
‘‘ਮੈਂ
ਸ਼ਕੀਲ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਅਤੇ ਅਲਫਰਡ ਸਾਹਿਬਾ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ।
ਇਹ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਤੇ
ਸ਼ਾਹਬਾਗ ਕੌਣ ਹਨ?’’
ਉਸ ਨੇ ਰਤਾ ਕੁ ਭੋਲੇਪਣ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਖਤਰਾ ਇਸ ਭੋਲੇਪਣ ਉਤੇ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ ਹਾਲਾਂਕਿ ਹਨੇਰਾ ਹੋਣ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨੂੰ ਸਰੀਨਾ
ਦੇਖ ਨਾ ਸਕੀ।
ਜੀਪ
ਦੀ ਤੇਜ਼ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਸੜਕ ਰੋਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਭਾਵੇਂ ਬਹੁਤੀ ਚੰਗੀ
ਸੜਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਬਹੁਤੀ ਮਾੜੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
‘‘ਖੈਰ,
ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਏਨਾ ਹੀ ਦਸ ਸਕਦਾ
ਹਾਂ ਕਿ ਸ਼ਕੀਲ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਸਾਹਿਬ, ਦੋਵੇਂ ਹੀ
ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿਚ ਰਾਅ ਦੇ ਦਫਤਰ ਦਾ ਮੁਖੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਰਾਅ ਭਾਗਤ ਦੀ
ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਖੁਫੀਆ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਏਜੰਸੀ ਹੈ।
ਕਿਉਂਕਿ ਸਿੱਧਾ ਦਖਲ
ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੀ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਰਾਅ ਦਾ
ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿਚਲੀਆਂ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਦਾ ਹੈਡ ਕੁਆਟਰ ¦ਦਨ
ਵਿਚ ਹੈ।
ਰਿਹਾ ਖੁਸ਼ਬਾਗ ਖਾਨ ਉਹ ਆਈ.
ਐਸ. ਆਈ. ਦਾ ਤੀਸਰੇ ਨੰਬਰ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੈ।
ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿਚਲੇ ਰਾਅ
ਦੇ ਅਤ ਹੇਠ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਜਸੂਸਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਉਸ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ
ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਪੇਸ਼ੇ ਨੂੰ ਸ਼ੌਕ ਅਤੇ ਮਿਸ਼ਨ ਵਾਂਗ ਲਾਗੂ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਏਜੰਟਾਂ ਨੂੰ
ਚੁਣ ਚੁਣ ਕੇ ਲਭਣਾ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਉਸ ਲਈ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਹਰ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲਭਣਾ ਹੈ।
ਹੋਟਲ ਦੇ ਕਿਸੇ
ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ?
ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਇਸ
ਮਹਿਮਾਨ ਸਲੀਮ ਪਾਸ਼ਾ ਦਾ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿਕਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ?’’
ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿਕਰ
ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ
ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਈ।
ਸਲੀਮ ਸੰਧੂ ਨੂੰ ਵੀ
ਨਹੀਂ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਡਿਊਟੀ ਉਤੇ ਸੀ।’’
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ।
‘‘ਤਾਂ
ਫਿਰ ਠੀਕ ਹੈ।
ਤੇ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ
ਹੋ ਕਿ ਅਹਿਮਦ ਸਲੀਮ ਪਾਸ਼ਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਨਾਹ ਦੇ ਦੇਵੇਗਾ?’’
ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁਛਿਆ।
‘‘ਹਾਂ
ਜ਼ਰੂਰ ਦੇਵੇਗਾ।’’
ਉਸ ਨੇ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਏਨੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਚੁੱਪ ਸੀ।
ਉਹ ਪਿਛਲੀ ਸੀਟ ਉਤੇ
ਆਪਣੇ ਸੂਟਕੇਸ ਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਰਖ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ।
ਸੂਟਕੇਸ ਇਸ ਤਰਾਂ
ਸੰਭਾਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਕੀਮਤੀ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਾ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਲਈ ਉਹ ਕੀਮਤੀ ਵੀ
ਸੀ।
ਇਸ ਵਿਚ ਇਕ ਲੱਖ ਡਾਲਰ ਯਾਦਵ
ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਕਰੀਬ ਦਸ ਹਜ਼ਾਰ ਡਾਲਰ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਵਚਾਏ ਹੋਏ ਵੀ ਸਨ।
ਏਨੀ ਦੇਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ
ਦੇ ਬਾਦ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸੁੱਝੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਖਤਰਾ ਉਤੇ ਇਤਰਾਜ
ਕੀਤਾ।
ਉਸ
ਕਿਹਾ, ‘‘ਦੇਖੋ ਮਿਸਟਰ
ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਤਕ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ।
ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ
ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰਖ।
ਮੈਂ ਤੇ ਸਰੀਨਾ ਤੇਰੇ
ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹਾਂ।
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘‘ਵੈਲਿਗਟਨ
ਸਾਹਿਬ ਇਹ ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ।
‘‘ਮੈਂ
ਇਹ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਆਦਮੀ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਖਤਰਨਾਕ ਹੈ।
ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ
ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਪਾਏਗਾ।
ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ
ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।’’
ਪਰ
ਸਰੀਨਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ,
ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਹੀ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਵਾਈ. ਐਮ. ਖਤਰਾ ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ
ਖਤਰਾ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਹੀ
ਉਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਕਿਹਾ,
‘‘ਨਹੀਂ,
ਮਿਸਟਰ ਖਤਰਾ ਜੋ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ
ਠੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।’’
ਏਨੇ
ਨੂੰ ਉਹ ਨਾਰੌਵਾਲ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।
ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਜਾਣ ਦੀ
ਥਾਂ ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰਬਾਰ ਬਾਈਪਾਸ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਇਹ ਇਲਾਕਾ ਉਚਾ,
ਨੀਵਾਂ ਅਤੇ ਨੀਮ ਪਹਾੜੀ ਸ਼ੁਰੂ
ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਦਰਿਆ ਰਾਵੀ ਵਗਦਾ
ਸੀ, ਸੜਕ ਕਦੇ ਦਰਿਆ
ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਦੂਰ।
ਸ਼ਹਿਰ ਬਾਹਰ ਕਰੀਬ ਦਸ
ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਜੀਪ ਇਕ ਲਿਕ
ਰੋੜ ਉਤੇ ਮੋੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਸੜਕ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ
ਸਮੇਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਦਰਖਤਾਂ ਦੇ ਝੂੰਡ ਸਨ।
ਕਰੀਬ ਪੰਦਰਾਂ
ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਵਿਚ ,,,
ਨਹਿਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਪਿੰਡ ਪਿਛੇ ਛਡਦੇ ਹੋਏ
ਅਖ਼ੀਰਕਾਰ ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਜੀਪ ਨੂੰ ਇਕ ਕੱਚੇ ਰਸਤੇ ਵੱਲ ਮੋੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਆਮ
ਆਦਮੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਪਤਾ ਨਾ ਹੋਵੇ,
ਕੱਚੇ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ
ਲੰਘ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਇਹ ਸਿਰਫ ਗੱਡੇ ਦੇ
ਪਹੇ ਜਿੰਨਾ ਰਸਤਾ ਸੀ।
ਦੋਹਾਂ ਪਾਸੇ ਉਤੇ ਉ¤ਚਾ
ਉਚਾ ,,,, ਸੀ।
ਕਰੀਬ
ਦੋ ਸੌ ਮੀਟਰ ਜਾ ਕੇ ਸਰੀਨਾ ਨੇ ‘ਬਸ’
ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਖਤਰਾ ਨੇ ਜੀਪ ਰੋਕ
ਦਿਤੀ।
‘‘ਬਸ
ਅਸੀਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਹਾਂ।
ਅਹੁ ਸਾਹਮਣਾ ਮੋੜ ਮੁੜ
ਕੇ ਹੀ ਅਹਿਮਦ ਸਲੀਮ ਪਾਸ਼ਾ ਦਾ ਫਾਰਮ ਹੈ।
ਉਹ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ
ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।’’
ਸਰੀਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਤਾਂ
ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਇਉਂ ਕਰੋ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾ ਕੇ ਪਤਾ ਕਰ ਲਵੋ।
ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਆ ਕੇ
ਦਸਣਾ।
ਤਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਆਵਾਂਗੇ।’’
‘‘ਠੀਕ।’’
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਸਰੀਨਾ ਚਲੀ ਗਈ।
ਪਿਛੇ
ਵੈਲਿਗਟਨ ਤੇ ਖਤਰਾ
ਰਹਿ ਗਏ।
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਦਾ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਭਰਿਆ ਵਤੀਰਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ।
ਖਤਰਾ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ
ਪਤਾ ਲੱਗ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
‘‘ਦੇਖੋ
ਮਿਸਟਰ ਖਤਰਾ ਜਾਂ ਖਟੜਾ,
ਮੈਂ ਇਕ ਗੱਲ ਦਸ ਦੀਆਂ ਕਿ
ਤੁਸੀਂ ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਭੌਲੀ ਭਾਲੀ ਨੂੰ ਵਰਗਲਾ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮੈਂ ਇਹ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ
ਕਰਾਂਗਾ।’’
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘‘ਮਿਸਟਰ
ਵੈਲਿਗਟਨ,
ਇਹ ਵੇਲਾ ਮੂਰਖਤਾ ਦਾ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਸਮਾਂ ਅਕਲਮੰਦੀ
ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਣ ਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਸਾਡਾ ਅੰਦਾਜਾ ਸਹੀ
ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਭਾਰਤ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਬਾਰਡਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੀ ਹਾਂ।
ਜੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤਕ
ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਬਾਰਡਰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਭਾਰਤ ਪਹੁੰਚ
ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਈ. ਐਸ. ਆਈ. ਦੇ
ਸੁਰਖਿਅਤ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ।’’
‘‘ਮੈਂ
ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ।’’
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੇ ਜਿੱਦੀ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਕਿਹਾ।
‘‘ਤੁਹਾਡੀ
ਮਰਜ਼ੀ।’’
‘‘ਸਰੀਨਾ
ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਗੀ।’’
‘‘ਇਹ
ਉਸ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ।’’
‘‘ਤੁਸੀਂ
ਉਸ ਨੂੰ ਝਾਂਸਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ।
ਮੈਂ ਇੰਜ ਨਹੀਂ ਕਰਨ
ਦਿਆਂਗਾ।’’
ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ
ਵੈਵਲੇ ਸਕਾਝ ਰਿਵਾਲਵਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਖਤਰਾ ਵੱਲ ਸੇਧ ਲਿਆ।
‘‘ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ
ਸਰੀਨਾ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਜਵਾਂਗਾ।
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ
ਪੈਸੇ ਹਨ।
ਇਹ ਪੈਸੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਰੀਨਾ ਦੇ
ਹਨ।
ਇਨਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਨਕਲੀ
ਪਾਸਪੋਰਟ ਖਰੀਦ ਕੇ ਅਸੀਂ ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਸਾਨੂੰ ਤੇਰੀ ਜ਼ਰੂਰਤ
ਨਹੀਂ।
ਖਤਰਾ
ਦਾ ਨਾਂ ਐਂਵੇ ਹੀ ਖਤਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ।
ਉਸ ਨੇ ਅੱਖ ਦੇ ਫੋਰ
ਵਿਚ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਕਰਾਟੇ ਦਾ ਇਕ ਵਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਦੂਹਰਾ ਹੋ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਗਿੱਲੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਿਆ।
ਰਿਵਾਲਵਰ ਖਤਰਾ ਦੇ
ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਰਿਵਾਲਵਰ ਨੂੰ
ਖੋਲ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚ ਗੋਲੀਆਂ ਕੱਢ ਕੇ ਛੋਲੇ ਵਿਚ ਪਾਈਆਂ ਅਤੇ ਖਾਲੀ ਰਿਵਾਲਵਰ ਵੈਲਿਗਟਨ
ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ।’’
ਹੁਣ ਇਹ ਤੇਰੇ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਸਭ
ਦੀ ਸਿਹਤ ਲਈ ਠੀਕ ਰਹੇਗਾ।’’
ਵੈਲਿਗਟਨ
ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਚਿਹਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। |
